Izrael Hoppe urodził się 8.06.1601 r. w Elblągu. Jego ojciec (także Izrael), pochodził z Malborka, a w Elblągu piastował kolejno stanowiska sekretarza miejskiego, rajcy oraz burmistrza. Matka Justyna z domu Fuchs urodziła siedmioro dzieci, a najmłodszym był właśnie Izrael. Ojciec życzył sobie aby poszedł w jego ślady, zadbał więc o staranne wykształcenie. Początkowo uczęszczał na prywatne lekcje u Jana Albinosa, konrektora Gimnazjum Elbląskiego oraz Baltazara Fellgiebela – profesora tejże szkoły. Sam również uczęszczał do gimnazjum. Przez półtora roku uczył się języka polskiego na wyjeździe w Działdowie. Po powrocie do rodzinnego miasta, wyjechał z kolei do Warszawy na sejm. Po powrocie przygotowywał się do studiów w Rostocku, gdzie zresztą uprzednio studiował jego ojciec. W przygotowaniach pomagał mu najstarszy syn rektora Jana Myliusa, Dawid – absolwent filozofii i prawa uniwersytetu w Altdorfie. W dniu swoich 19-tych urodzin, wyruszył Izrael statkiem do Lubeki, a stamtąd do Rostocku i Gryfii. W obu tych miastach studiował dwa lata politykę, historię i języki starożytne. W pierwszych latach wojny trzydziestoletniej (1618-1648) Meklemburia i pomorze Zachodnie nie były objęte działaniami militarnymi, co spowodowało większy napływ młodzieży na tutejsze uniwersytety. W tym czasie pod wpływem swojego nauczyciela, napisał i wygłosił mowę o prawdziwym pożytku z historii : Oratio de vero historiarum usu. W tym czasie także dużo podróżował, zwiedzał Dolną Saksonię, Holsztyn oraz Danię. W 1623 r. powrócił do Elbląga, gdzie zastały go niemiłe wieści – zmarli jego dwaj bracia, Jerzy i Michał oraz ojciec.