Urodził się 25 sierpnia 1525 r. w rodzinie patrycjuszy elbląskich. Matką była Zofia – córka burmistrza Jana von Lohe, ojcem – Mikołaj – członek Rady Miejskiej, burmistrz, współtwórca Gimnazjum Elbląskiego oraz pierwszy opiekun szkoły z ramienia Rady Miejskiej. Michał, razem z pięciorgiem rodzeństwa, wyrastał w atmosferze kultu dla ideałów humanistycznych i w tym duchu był wychowywany. Od siódmego roku życia uczył się języka łacińskiego, a naukę kontynuował w nowo otwartym w 1535 r. Gimnazjum Elbląskim. Wśród młodzieży wyróżniał się zdolnościami oraz chęcią do nauki. W 1539 r. wyjechał na studia do Niemiec (Frankfurt nad Odrą oraz Heidelberg). Wstąpił na dwór cesarza Karola V i jako „drabant”wziął udział w wyprawie przeciw królowi Francji Franciszkowi I. Po kampanii odwiedził na krótko Elbląg i powrócił na dwór cesarski aby tam kontynuować swoją karierę. W 1546 r. powrócił do rodzinnego miasta na wyraźne życzenie ojca. Przebywając na studiach, nie zdobył stopnia akademickiego, ale posiadał rozległą wiedzę prawniczą, a ocierając się o różne dwory – zdobył doświadczenie w sprawach publicznych. Ożenił się z 18-letnią córką bogatego rajcy malborskiego Bartłomieja Oswalda. Na Starym Mieście wybudował okazały dom, a oprócz tego posiadał dobra czynszowe. Na terenie Modrzewiny wybudował ziemiańską posiadłość (Emaus), urządzając tam z renesansowym przepychem plac zabaw oraz piękne ogrody. Prowadził tryb życia humanisty : przyjmował gości, urządzał gry i zabawy, organizował dysputy połączone z czytaniem własnych utworów. Rozpoczął w Elblągu praktykę prawniczą, występując jako pełnomocnik i rzecznik stron (tzw. prokurator) w procesach sądowych. Młody Michał szybko zdobył znaczną klientelę zdobywając zaufanie i popularność u czołowych osobistości życia publicznego Prus Królewskich. Pozyskał też względy księcia pruskiego Albrechta, który przyjął go do siebie na służbę. W związku z potrzebami swoich klientów, brał udział w lokalnych sądach, bywał na sejmikach, bywał na dworze królewskim w Wilnie i w Królewcu. Wyrazem wielkiego uznania było uzyskanie w 1560 r. dyplomu szlachectwa od cesarza Ferdynanda I, a potem potwierdzone przez Zygmunta Augusta na sejmie lubelskim w 1569 r., dodającym mu do herbu koronę.