Karl Adolph Benecke urodził się 1 października 1809 r. w Halberstadt. Uczęszczał do miejscowego gimnazjum, w 1828 r. zapisał się na uniwersytet w Halle, gdzie przez jeden rok studiował filozofię i teologię. W 1830 r. rozpoczął studia z zakresu filologii, historii, filozofii i pedagogiki w Królewcu. Na królewieckim uniwersytecie uzyskał w 1833 r. tytuł doktora, następnie habilitował się i nauczał jako docent prywatny na wydziale filologicznym. 29 września 1840 r. powierzono mu stanowisko dyrektora w nowo utworzonej wyższej szkole miejskiej (höhere Bürgerschule) w Elblągu. W 1844 został wybrany na rektora tutejszego Gimnazjum (uroczyste objęcie przez Benecke nowej funkcji odbyło się dopiero 7 maja 1845, gdyż do Wielkanocy tegoż roku sprawował obowiązki nauczyciela w höhere Bürgerschule).

Johann Georg Mund urodził się 4 stycznia 1774 r. w Toruniu. Jego ojciec - kupiec i ławnik zmarł w 1781 r. W 1784 r. Johann Georg rozpoczął naukę w tamtejszym gimnazjum. 13 maja 1791 został immatrykulowany na uniwersytecie w Lipsku, gdzie studiował prawo, a także filologię i matematykę. W 1794 przeniósł się do Halle, gdzie nauczał w tamtejszym renomowanym pedagogium. W październiku 1804 otrzymał Mund posadę w nowo utworzonym instytucie wychowawczym dla chłopców w Jankowie koło Gdańska (tzw. Conradinum).

Wolfgang Jaenicke – urodził się 17 października 1881 jako syn wrocławskiego burmistrza. Ukończył wrocławskie gimnazjum, a następnie studiował prawo we Fryburgu, Wrocławiu i Berlinie. Po ukończeniu studiów sprawował funkcję asesora magistrackiego w mieście Lichtenberg, skąd został powołany do Elbląga, gdzie przez pól roku (styczeń 1919-lipiec 1910) zastępował zmarłego burmistrza Elditta. Następnie przeniósł się do Poczdamu, gdzie pracował jako członek Rady Miasta, a 3 października 1913 został przez członków elbląskiego magistratu wybrany drugim burmistrzem (na stanowisku tym zastąpił ustępującego burmistrza dr Schallera, który przeniósł się do Berlina). Urząd objął Jaenicke pierwszego stycznia następnego roku i sprawował go przez prawie pięć lat – funkcję złożył 30.09.1918 w wyniku wybrania na stanowisko pierwszego burmistrza Zeitz.

Zbiory zabytkowe Biblioteki Elbląskiej to nie tylko książki, ale także unikatowe materiały związane z regionem, będąc doskonałym źródłem do badań nad historią kultury, gospodarki czy stosunków społecznych w mieście i regionie. Do materiałów tych zaliczyć można zbiór elbląskich rękopisów. Jest to stosunkowo niewielka, lecz bardzo ciekawa kolekcja, obejmująca m. in. dziewiętnastowieczne sztambuchy elblążanek i prywatne notatki elblążan (wśród nich kalendarium H. Wiedwalda z ręcznie odnotowanymi ważnymi wydarzeniami w historii Elbląga, notatki L. Neubaur’a dotyczące różnych dziedzin wiedzy oraz zeszyty Margarete Rahnke z uwagami na temat sztuki antycznej, nowożytnej, geografii i ze wspomnieniami z podróży (XIX w.)

Johann Jakob Krause urodził się w Elblągu 23 grudnia 1778 r. Studiował w Gdańsku farmację, następnie kontynuował studia w szkole wyższej w Królewcu i w Erfurcie w Instytucie im. Trommsdorff’a (pierwszym w Niemczech instytucie chemii i farmacji). Swoją karierę we władzach miejskich Elbląga rozpoczął 23 grudnia 1808, kiedy to na pierwszym posiedzeniu Rady Miejskiej po wprowadzeniu w Elblągu tzw. ordynacji miejskiej (Städteordnung) został wybrany protokolantem, którą to funkcje sprawował do 29 lipca 1816 r. 2 sierpnia tego roku został członkiem magistratu, nie pobierającym za swą pracę wynagrodzenia. Funkcję tę sprawował Krause nieprzerwanie do 1826 r. W tym czasie interesował się przede wszystkim poprawą miejskiego systemu opieki nad ubogimi.

Pierwsi mennonici pojawili się w Elblągu w połowie XVI w. Elbląg ucierpiał znacznie w wyniku wojny polsko-krzyżackiej 1519-1521, w związku z czym mennonici jako pracowici i sprawni kolonizatorzy zostali przez władze miejskie ściągnięci z Niderlandów, gdzie byli prześladowani, by zagospodarowali podmiejskie dobra. Na mocy edyktu królewskiego z 1550 r. nie wolno im jednak było osiedlać się w samym mieście, a ci, którzy już w nim zamieszkiwali, winni byli je opuścić w przeciągu 14 dni. Nakaz ten, podobnie zresztą jak i kolejne (m. in. wydany przez Zygmunta Augusta w 1556 r.) nie był jednak przez Radę Miejską wcielany w życie z przesadną gorliwością. Świadczy o tym fakt, że gdy w 1571 r. kaznodzieja z kościoła NMP zaprotestował przeciwko obecności w mieście mennonitów, zatrudnionych przy zagospodarowywaniu miejskich nieużytków (tzw. Ellerwald), Rada dała im czas na opuszczenie terenu miasta do Wielkanocy 1572, następnie termin ten przedłużono do jesieni, tak by mogli oni zebrać swoje plony, po czym datę przymusowego opuszczenia miasta przesunięto na Trzech Króli 1575 aż wreszcie sprawa ucichła.

Pierwszym elbląskim przedstawicielem tego rodu był Lorenz, który przywędrował ze Skandynawii do Gdańska, a następnie osiedlił się w Elblągu (ok. 1583-85). Zmarł 23 maja 1623 r. Miał trzech synów – Petera, Georga i Jakoba. Najstarszy z nich – Peter sprawował urząd prokonsula (starszego radnego), ożeniony był z córką Petera Ramsey’a i miał z nią siedmioro dzieci (trzech synów i cztery córki), z których sześcioro zmarło w wieku dziecięcym (w większości przypadków nie są nawet znane ich imiona). Wieku dojrzałego doczekał tylko jeden z synów – imiennik ojca (nie był on jednak najstarszy).

Najznamienitszym przedstawicielem tego rodu był Heinrich Damerow (ok. 1340 -15 kwietnia 1408), który od około 1389 r. sprawował funkcję elbląskiego burmistrza. Wcześniej poświadczany jest w źródłach jako rajca i szafarz. Jako delegat Rady Miasta reprezentował on wielokroć interesy miast hanzeatyckich, m. in w Rostoku w lipcu 1394, występując przeciwko księciu Johannowi Meklemburskiemu, a następnie kilkakrotnie w Helsingborg przeciwko duńskiej królowej Małgorzacie, obdarzającej swym protektoratem piratów, łupiących statki należące do Hanzy.

Jednym z ulubionych zabytków mieszkańców przedwojennego Elbląga była tzw. Pfeiffenbrunnen, umiejscowiona do 1939 r. na Starym Rynku (Alter Markt) przy wylocie ulicy Rybnej (Fischerstraße). Było to najstarsze źródło wody pitnej w mieście. Początkowo konstrukcja fontanny była drewniana, z czasem jednak zbutwiała i została zastąpiona żelazną. W 1698 r. fontannę ozdobiło dzieło sztuki autorstwa Andreasa Silbera – statua Herkulesa, uśmiercającego Hydrę. Ponieważ dziewczęta przychodzące czerpać wodę nie miały pojęcia o mitologii, Herkules został przez nie utożsamiony ze św. Krzysztofem i jako taki funkcjonował w świadomości elblążan.Fontanna ta była przez wieki jedynym na Starym Mieście punktem zaopatrzenia w wodę pitną, gromadziły się tam zatem rzesze elblążan, a miejsce było centrum życia towarzyskiego. Z biegiem czasu figura Herkulesa uległa zniszczeniu i w 1885 r. zastąpiona została posążkiem Neptuna z trójzębem, usytuowanym wraz z wieżyczką gotyckiego kościoła na kamiennym obramowaniu fontanny.

Włodzimierz Martin (1940-2005) – syn Marii i Kazimierza, urodził się w Kolonii Chylice (powiat Błonie). Małżonka Krystyna, dwoje dzieci (Michał, Beata). Włodzimierz Martin Szkołę Podstawową ukończył w Gdyni, a I Liceum Ogólnokształcące im. J. Słowackiego w Elblągu. Tuż po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1958 r. podjął pracę zawodową w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Elblągu jako kierownik działu Gromadzenia i Opracowania. W 1960 r. ukończył III Korespondencyjny Kurs Państwowego Ośrodka Kształcenia Bibliotekarzy w Warszawie. Po odbyciu w latach 1961-1963 zasadniczej służby wojskowej ponownie podjął pracę w Bibliotece Miejskiej w Elblągu. W 1964 r. wstąpił w szeregi PZPR. Od 1 sierpnia 1966 r. powierzono mu obowiązki kierownika Powiatowej Biblioteki Publicznej. W tymże roku podjął też naukę w Państwowym Zaocznym Studium Oświaty i Kultury Dorosłych, a następnie studia zaoczne w Instytucie Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Gdańskiego. W 1973 r. został oddelegowany do pracy w Komitecie Miasta i Powiatu PZPR w Elblągu w charakterze instruktora propagandy, a w 1976 r. został przeniesiony do pracy w Wydziale Pracy Ideowo-Wychowawczej KW PZPR. W roku 1977 r. uzyskał tytuł magistra historii na UG. Od 1978 r. – 1990 r. piastował stanowisko dyrektora Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Elblągu. W roku 1991 został odwołany ze stanowiska dyrektora i zatrudniony jako kierownik Filii Nr 7. W 1993 r. utworzono Ośrodek Czytelnictwa Niepełnosprawnych (OCN) Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej przy ul. Słonecznej – którego został kierownikiem...