Fuchs Daniel – ur.10.08.1696 r., syn burgrabiego elbląskiego Daniela. Kształcił się w gimnazjach Elbląga i Torunia. W latach 1716 – 1720 studiował prawo w Królewcu. Uzupełnił swoje wykształcenie podróżą naukową do Saksonii i Holandii. Interesował się głównie miastami, handlem, religią i obyczajami ludności zwiedzanych krajów.

Isendorf Albert – ur. w 1546 r., syn Melchiora, profesora uniwersytetu królewieckiego. Studia ukończył na uniwersytecie królewieckim, zdobywając stopień magistra (27.03.1572 r.). Od 1575 r. do 1580 r. był profesorem w Gimnazjum Elbląskim. Po rezygnacji z profesury szybko zaczął robić karierę w samorządzie miejskim. W 1580 r. został wójtem, 1582 r. rajcą, a w 1595 r. burmistrzem. Ten ostatni urząd sprawował aż 6-krotnie. Jako burmistrz współpracował z J. Sprenglem i J. Myliusem w reorganizacji gimnazjum. Należał do komisji nadzorującej budowę gmachu gimnazjum. Zmarł 7.12.1615 roku.

Placotomus (właść. Brettschneider) Michał – urodził się w Królewcu około 1530 roku. O jego rodzicach i dzieciństwie nie posiadamy informacji. Studiował w Królewcu (1544 r.), Lipsku (1550 r.) i Wittenberdze, w której w 1557 r. otrzymał stopień magistra. W 1558 r. objął w Elblągu urząd rektora gimnazjum, ale wkrótce zajął się polityką, przechodząc do pracy w Radzie Miejskiej w Elblągu. Szybko osiągnął najważniejsze stanowiska w mieście. W 1562 r. został członkiem Rady Miejskiej, a w 1566 burmistrzem. Działalność jego w radzie przypadła na lata ostrych konfliktów społeczno-politycznych w Elblągu i Prusach królewskich. Elbląska opozycja, kierowana przez Michała Friedwalda domagała się kontroli pospólstwa nad finansami miejskimi, wyboru przez pospólstwo swoich przedstawicieli do rady miejskiej oraz prawa odwoływania się od wyroków sądów miejskich do króla.

Sprengel (Sprengel von Robern) Jan – nauczyciel Gimnazjum Elbląskiego, sekretarz rady, burmistrz i burgrabia elbląski. Urodzony w 1517 r. w rodzinie Walentego i Anny z domu Kantelbergin. Początkowe wykształcenie pobierał w rodzinnym mieście, studia rozpoczął w Wittenberdze w 1535 r. Po roku wrócił, aby zostać nauczycielem w otwartym wówczas gimnazjum. W 1541 r. przeszedł do pracy w radzie miejskiej jako sekretarz. Ukończył studia zdobywając stopień magistra w 1546 r. Źródła nie podają czy dalej pracował w szkole, natomiast często brał udział w poselstwach rady elbląskiej na sejmiki pruskie, sejmy, załatwiał różne sprawy na dworze królewskim, u księcia Albrechta. W 1566 r. został wybrany do Rady Miejskiej. Nazwisko Spengela często przewijało się w trakcie konfliktu Rady Miejskiej z M. Friedwaldem, gdyż właśnie Jan wraz z burmistrzem M. Schulzem najczęściej był wymienianym członkiem władz miejskich popełniającym nadużycia np. o fałszowanie testamentów i inne wykroczenia w czasie pełnienia urzędu sekretarza. Po upokorzeniu się gdańszczan Zygmunt August w 1570 r. przywrócił wszystkich do łask, a wśród nich Sprengela. W 1576 r. został wybrany do grona burmistrzów. Urząd ten pełnił już do śmierci. Siedmiokrotnie był wybierany na burmistrza prezydenta. Sprawował aż 17 razy urząd burgrabiego (ostatni raz w 1601 r.) Wywierał wielki wpływ na politykę Rady Miejskiej, często reprezentował ją na sejmikach, sejmach elekcyjnych, prowadził liczne pertraktacje zarówno z centralnymi władzami jak i lokalnymi w Prusach Królewskich. Po przybyciu do Prus królewskich Stefana Batorego, poszedł za przykładem Torunia i w imieniu Elbląga złożył królowi przysięgę na sejmie toruńskim w 1576 r. Batory nobilitował go i odtąd Jan używał nazwiska Sprengel von Robern. Nobilitacja była nagrodą za opowiedzenie się po stronie polskiego króla. Jan poparł też królewskie plany przeniesienia polskiego handlu morskiego z Gdańska do Elbląga oraz budowaniu okrętów dla króla.

Izrael Hoppe urodził się 8.06.1601 r. w Elblągu. Jego ojciec (także Izrael), pochodził z Malborka, a w Elblągu piastował kolejno stanowiska sekretarza miejskiego, rajcy oraz burmistrza. Matka Justyna z domu Fuchs urodziła siedmioro dzieci, a najmłodszym był właśnie Izrael. Ojciec życzył sobie aby poszedł w jego ślady, zadbał więc o staranne wykształcenie. Początkowo uczęszczał na prywatne lekcje u Jana Albinosa, konrektora Gimnazjum Elbląskiego oraz Baltazara Fellgiebela – profesora tejże szkoły. Sam również uczęszczał do gimnazjum. Przez półtora roku uczył się języka polskiego na wyjeździe w Działdowie. Po powrocie do rodzinnego miasta, wyjechał z kolei do Warszawy na sejm. Po powrocie przygotowywał się do studiów w Rostocku, gdzie zresztą uprzednio studiował jego ojciec. W przygotowaniach pomagał mu najstarszy syn rektora Jana Myliusa, Dawid – absolwent filozofii i prawa uniwersytetu w Altdorfie. W dniu swoich 19-tych urodzin, wyruszył Izrael statkiem do Lubeki, a stamtąd do Rostocku i Gryfii. W obu tych miastach studiował dwa lata politykę, historię i języki starożytne. W pierwszych latach wojny trzydziestoletniej (1618-1648) Meklemburia i pomorze Zachodnie nie były objęte działaniami militarnymi, co spowodowało większy napływ młodzieży na tutejsze uniwersytety. W tym czasie pod wpływem swojego nauczyciela, napisał i wygłosił mowę o prawdziwym pożytku z historii : Oratio de vero historiarum usu. W tym czasie także dużo podróżował, zwiedzał Dolną Saksonię, Holsztyn oraz Danię. W 1623 r. powrócił do Elbląga, gdzie zastały go niemiłe wieści – zmarli jego dwaj bracia, Jerzy i Michał oraz ojciec.

Urodził się 25 sierpnia 1525 r. w rodzinie patrycjuszy elbląskich. Matką była Zofia – córka burmistrza Jana von Lohe, ojcem – Mikołaj – członek Rady Miejskiej, burmistrz, współtwórca Gimnazjum Elbląskiego oraz pierwszy opiekun szkoły z ramienia Rady Miejskiej. Michał, razem z pięciorgiem rodzeństwa, wyrastał w atmosferze kultu dla ideałów humanistycznych i w tym duchu był wychowywany. Od siódmego roku życia uczył się języka łacińskiego, a naukę kontynuował w nowo otwartym w 1535 r. Gimnazjum Elbląskim. Wśród młodzieży wyróżniał się zdolnościami oraz chęcią do nauki. W 1539 r. wyjechał na studia do Niemiec (Frankfurt nad Odrą oraz Heidelberg). Wstąpił na dwór cesarza Karola V i jako „drabant”wziął udział w wyprawie przeciw królowi Francji Franciszkowi I. Po kampanii odwiedził na krótko Elbląg i powrócił na dwór cesarski aby tam kontynuować swoją karierę. W 1546 r. powrócił do rodzinnego miasta na wyraźne życzenie ojca. Przebywając na studiach, nie zdobył stopnia akademickiego, ale posiadał rozległą wiedzę prawniczą, a ocierając się o różne dwory – zdobył doświadczenie w sprawach publicznych. Ożenił się z 18-letnią córką bogatego rajcy malborskiego Bartłomieja Oswalda. Na Starym Mieście wybudował okazały dom, a oprócz tego posiadał dobra czynszowe. Na terenie Modrzewiny wybudował ziemiańską posiadłość (Emaus), urządzając tam z renesansowym przepychem plac zabaw oraz piękne ogrody. Prowadził tryb życia humanisty : przyjmował gości, urządzał gry i zabawy, organizował dysputy połączone z czytaniem własnych utworów. Rozpoczął w Elblągu praktykę prawniczą, występując jako pełnomocnik i rzecznik stron (tzw. prokurator) w procesach sądowych. Młody Michał szybko zdobył znaczną klientelę zdobywając zaufanie i popularność u czołowych osobistości życia publicznego Prus Królewskich. Pozyskał też względy księcia pruskiego Albrechta, który przyjął go do siebie na służbę. W związku z potrzebami swoich klientów, brał udział w lokalnych sądach, bywał na sejmikach, bywał na dworze królewskim w Wilnie i w Królewcu. Wyrazem wielkiego uznania było uzyskanie w 1560 r. dyplomu szlachectwa od cesarza Ferdynanda I, a potem potwierdzone przez Zygmunta Augusta na sejmie lubelskim w 1569 r., dodającym mu do herbu koronę.

Pierwszym po zajęciu miasta w 1772 r. powołanym przez władze pruskie nadburmistrzem Elbląga był Johan Christian von Lindenowski. Urodził się 13 sierpnia 1736 r. w Gdańsku. Ojciec jego, kupiec i członek II ordynku w Gdańsku pochodził ze Śląska, matka była córką obywatela gdańskiego. Ukończył Gimnazjum Gdańskie, a następnie wstąpił w 1752 r. do berlińskiego korpusu kadetów. Uczestniczył w wojnie siedmioletniej, awansując do stopnia porucznika. W 1759 r. wielokrotnie ranny został zwolniony z wojska, a następnie zatrudniony w administracji. W 1769 r. objął urząd radcy podatkowego w Nidzicy. Wysoko oceniany przez przełożonych, już jako pruski intendent elbląskich posiadłości miejskich powołany został na urząd nadburmistrza Elbląga, pełniąc jednocześnie funkcję dyrektora policji z roczną pensją 600 reichstalarów....

Urodził się 23 czerwca 1778 r. w Chojnicach. Ojciec jego Salomon Haase był mistrzem szewskim. Uczęszczał do szkoły elementarnej w rodzinnym mieście, a następnie Kolegium Fryderycjanum w Królewcu. W tym mieście także ukończył uniwersyteckie studia prawnicze. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony jako referendarz w Sądzie Dworskim (Hofgericht) w Bydgoszczy. Po odbyciu stażu referendarskiego objął stanowisko sędziego w sądzie miejsko - wiejskim (Land - und Stadtgericht) w Gniwkowic w departamencie bydgoskim. Tam ożenił się w 1804 r. Urząd ten pełnił do wybuchu wojny Francji z Prusami w 1806 r., a po odłączeniu tej części Prus Zachodnich na mocy traktatu w Tylży (1807 r.) do Księstwa Warszawskiego przeniósł się do Berlina, pozostając tu praktycznie bez środków do życia. Dopiero w 1810 r. otrzymał stanowisko sędziego miejskiego w Nauen. W 1813 r. został przeniesiony do Elbląga, gdzie pełnił funkcję rajcy sądowego...

Hermann F.W. Thomale. Nie znamy daty jego narodzin. (Prawdopodobnie 18.01.1827 r. )Pochodził z Oleśnicy, gdzie jego ojciec był dzwonnikiem. W mieście tym ukończył gimnazjum, a następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim. Ukończył je w 1848 r., po czym podjął pracę, najpierw jako askulator, następnie referendarz i asesor w Królewskim Sądzie Powiatowym we Wrocławiu i Oleśnicy. Pod koniec 1855 r. przeniósł się do Elbląga, gdzie w 1856 r. otrzymał urząd syndyka i radcy magistrackiego. 22 maja 1868 r. Rada Miejska wybrała go na stanowisko drugiego burmistrza. Po odejściu nadburmistrza Johanna CA. Selkie do Królewca wybrano go 5 lipca 1875 r. na urząd pierwszego burmistrza na okres l2 lat...

Jerzy Skarżyński – został mianowany prezydentem Elbląga przez Wydział Samorządowy Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku już 5 lipca 1945 r., formalnie stanowisko objął 3 sierpnia. Jerzy Skarżyński urodził się 28 listopada 1911 r. w Mińsku Mazowieckim. Ukończył 6 klas gimnazjum oraz technikum zawodowe Towarzystwa Kursów Technicznych przy Wawelbergu w Warszawie. Do końca 1942 r. mieszkał w Warszawie. W latach 1928 – 1942 pracował kolejno : w Fabryce Maszyn w Mińsku Mazowieckim (1928-1930), na budowie mostu na Wiśle w Warszawie (1930-1931), w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie (1931-1939) i Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie (1939-1942). Skarżyński jeszcze przed wojną miał poglądy lewicowe. Przed 1939 r. był członkiem Klasowego Związku Metalowców oraz Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewica...