Edward Carstenn urodził się w 1886 r. w Elblągu. Jego ojciec był kantorem w kościele NMP w Elblągu, matka – nauczycielką. Uczęszczał do szkół średnich w Berlinie i Elblągu. Po zdanej maturze podjął studia historyczne na uniwersytecie w Kiel i Królewcu, uwieńczone w 1909 r. na podstawie rozprawy o ustroju Elbląga w czasach Rzeczypospolitej doktoratem. Po ukończeniu studiów pracował w szkolnictwie – w Bydgoszczy, Gdańsku i Elblągu. W utworzonej w 1926 r, Akademii Pedagogicznej w Elblągu jako docent, a następnie profesor (1928) prowadził zajęcia z historii i metodyki nauczania historii. W 1942 r. habilitował się na Uniwersytecie Królewieckim z zakresu historii średniowiecznej i nowożytnej.

Bruno Thomas Satori – Neumann urodził się w 1886 r. w Briesen w rodzinie urzędniczej. W 1887 jego rodzina osiedliła się w Elblągu. Szkołę średnią ukończył w Elblągu . W 1907 r. podjął studia techniczne (geodezja) w Berlinie, które przerwał po roku dla filozofii, germanistyki i historii sztuki. Interesował się także teatrem. W 1919 r. doktoryzował się na podstawie pracy Die Frühzeit des Weimarischen Hofteaters unter Goethes Leitung 1791-1798. (Wczesny okres weimarskiego teatru dworskiego pod kierownictwem Goethego). Praca ta przyniosła mu rozgłos i uznanie.

Maksymilian Toeppen urodził się 4 kwietnia 1822 r. w Królewcu, jako syn pruskiego urzędnika. Od 1830r. uczęszczał do szkół w Królewcu a w 1839 rozpoczął studia uniwersyteckie. Studiował nauki klasyczne, filozoficzne i historyczne. W 1843 ukończył studia doktoryzując się z języka łacińskiego. Zyskał też uprawnienia do nauczania. W latach 1845 – 1848 pracował jako nauczyciel w Królewcu. W 1847 r. habilitował się z zakresu historii Prus i jako tzw. Docent prywatny rozpoczął wykłady na Uniwersytecie Królewieckim. Od 1848 r. uczył w gimnazjum elbląskim, a następnie w latach 1850-1854 w Poznaniu.

Protoplastą rodziny Fuscsów był Marek Fuchs, od 1586 r. obywatel Elbląga. Michał Bogumił Fuchs (Michael Gottlieb) syn Samuela Bogumiła – sekretarza i rajcy miejskiego urodził się 19. X 1758 r.w Elblągu. Matka jego była Eleonora Agata Lange. Ukończył Gimnazjum Elbląskie. W latach 1777 – 1780 studiował teologię, po czym wrócił do rodzinnego miasta, a następnie odbył podróż do Getyngi i innych miast niemieckich.W 1782 r. został nauczycielem, a wkrótce (przed 1790r.)profesorem Gimnazjum Elbląskiego. Po A. Grübnauu w 1821 r. przejął pieczę nad Archiwum Miejskim w Elblągu. Jego zadaniem było uporządkowanie rękopisów, a także rejestracja dokumentów na ratuszu i w Domu Przemysłu.

Wiadomo dzisiaj o zaskakująco dużej liczbie elbląskich ludzi nauki, parających się historią. Wartość pozostawionych przez nich opracowań jest bardzo różna, znajdują się wśród nich również i cenne, albo ze względu na swoją treść albo ze względu na fakt, iż starsze źródła na których bazują zaginęły. Początki elbląskiej historiografii przypadają na czasy reformacji. Do działających wówczas historyków należy Alexander von Alexwangen, autor Elbinger Chronik für die Jahre 1519 - 1526 i rzeczywisty prekursor elbląskiej historiografii. Christoph Falk – 1546 nauczyciel w Elbląskim Gimnazjum, 1571 zatrudniony jako geodeta biskupa warmińskiego Marcina Kromera. Zasłużył się jako autor wierszowanej Pochwały miasta Elbląga, choć wartość artystyczna utworu nie jest duża.

Stanisław Gierszewski urodził się 28 sierpnia 1929 roku na Kaszubach w Czarnowie w rodzinie nauczycielskiej. Gierszewscy mieszkali kolejno w Kowalewie i Chełmży, a w latach okupacji w powiecie chojnickim. Jego ojciec podjął walkę zbrojną z niemieckim najeźdźcą, ponosząc tragiczną śmierć jako Komendant Naczelny Tajnej Organizacji Wojskowej „Gryf Pomorski”. Po wojnie Stanisław Gierszewski znalazł się w Sopocie. Tu ukończył gimnazjum, a następnie podjął studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, które ukończył w 1951 r. W roku następnym uzyskał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu magisterium w zakresie historii. Tam też w 1960 r. zdobył stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy „Elbląski przemysł okrętowy w latach 1570-1815”. Habilitował się na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1972 r. uzyskał stopień naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1980 r. profesora zwyczajnego....

Robert Dorr (1835-1919)– nauczyciel matematyki, wieloletni przewodniczący Elbląskiego Towarzystwa Starożytności i dyrektor Elbląskiego Muzeum Miejskiego, prekursor archeologii w Elblągu oraz wykładowca w tutejszym Miejskim Gimnazjum Realnym. Urodził się 4 września 1835 roku w Kmiecinie koło Nowego Dworu Gdańskiego. Jako dziecko uczęszczał do wiejskiej szkoły w rodzinnej miejscowości, a następnie do szkoły miejskiej w Nowym Dworze Gdańskim. Edukację kontynuował w wyższej szkole miejskiej w Elblągu, a następnie (wbrew swemu ojcu, którego życzeniem było, aby syn zajął się uprawą roli) w Gimnazjum Elbląskim. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości studiował w Królewcu historię, geografię oraz języki starożytne. Jak widać, spektrum zainteresowań Dorra było niezwykle szerokie i pozostało takim do końca jego osiemdziesięcioletniego życia. Praca naukowa była jego wielką pasją, chciał poświęcić się karierze uniwersyteckiej i miał ku temu sposobność, gdyż zaproponowano mu posadę na uniwersytecie w Monachium, jednak na skutek próśb matki zdecydował się pozostać w rodzinnych stronach. W 1861 r. zdał egzamin państwowy, a rok później przyjął posadę nauczyciela w elbląskim Miejskim Gimnazjum Realnym. Pracą pedagogiczną parał się przez 40 lat i według słów Bruno Ehrlicha, jego wpływ na młodzież był zbawienny a jego uczniowie przez długie lata zachowywali go we wdzięcznej pamięci.

(1779 – 1813) –elbląski kupiec, odnosił w swej branży duże sukcesy, kierując odziedziczoną firmą rodzinną; jeden z najbardziej zasłużonych dobroczyńców miasta. Z zamiłowania był historykiem i zbieraczem pamiątek przeszłości. Dziełem Conventa jest bardzo obszerna, bo 10cio tomowa kronika w ośmiu częściach.

(1868 – 1945), urodzony w Gdańsku, profesor, muzealnik, od 1916 r. przewodniczący Elbląskiego Towarzystwa Starożytności, zasłużony kustosz Muzeum Miejskiego w Elblągu.

Anger Otto Louis Siegfried – (1837-?), 1876 – 1883 przewodniczący Elbląskiego Towarzystwa Starożytności. Urodził się w Pasłęku, uczęszczał do Gimnazjum w Gdańsku. Po zdaniu egzaminu dojrzałości studiował teologię na uniwersytetach w Halle i Królewcu (1859-1862). W 1863 r. zdał kościelny egzamin pro ministerio uprawniający do obejmowania samodzielnej funkcji w parafii. W 1865 przybył do Elbląga i rozpoczął pracę w tutejszym Gimnazjum. W 1865 zdał egzaminy i uzyskał status profesora szkoły średniej, po czym otrzymał stałą posadę w elbląskim Gimnazjum. 12 października 1876 r. został mianowany przewodniczącym Elbląskiego Towarzystwa Starożytności.