W Polsce badania nad dokumentami życia społecznego rozpoczęły się w końcu lat pięćdziesiątych, kiedy to na skutek systematycznie doskonalonych metod powielania rosła liczba wydawanych broszur, ulotek, katalogów, zaproszeń, plakatów itp. Do końca XIX wieku określane mianem druków ulotnych, nie były doceniane zarówno przez biblioteki jak i archiwa. Opisywanym rodzajem materiałów najwcześniej zajęli się badacze włoscy, czescy, niemieccy. Zauważono wtedy, że stanowią one cenny materiał dla przyszłych badań naukowych. Podjęto próby zdefiniowania tych materiałów. Pierwszym polskim uczonym, który wyodrębnił opisywany rodzaj wydawnictw i nazwał je najwcześniej dokumentami życia społecznego był Jan Muszkowski. Uczony uznał wartość naukową tych materiałów twierdząc, że druki ulotne nie są bez wartości pod względem naukowym i w związku z tym powinny być przechowywane. Rozwój terminu dżs-ów oraz ewolucja jego zakresu znaczeniowego w Polsce przeszła dwa etapy.