Zielnik (łac. herbarium – zioło) – średniowieczny ogród przeznaczony do uprawy ziół leczniczych ; zbiór zasuszonych i sklasyfikowanych roślin z podaniem m.in. łac. nazwy, miejsca, daty ich znalezienia ; księgi o ziołach. Zioła znały najstarsze ludy zamieszkujące naszą planetę, po Asyryjczykach w spuściźnie zostało 660 glinianych tabliczek pochodzących z lat 1900-400 p.n.e., w tym opisanych jest blisko tysiąc roślin leczniczych (w tym rumianek, lulek, szafran, piołun, lukrecja, babka, koper i inne). Cennym dokumentem i kopalnią wiedzy o starożytnej farmacji jest papirus Ebersa (egipski dokument z XIV w. p.n.e., nazwany od nazwiska archeologa Georga Ebersa, który w 1862 r. kupił go od pewnego Egipcjanina). Opisano w nim ponad 800 leków, w znacznej mierze ziołowych, z których część jest aktualna i dziś. Ponad dwóch tysięcy lat przed naszą erą sięgają też tradycje ziołolecznictwa na terenach dzisiejszych Indii i Chin. Najstarszy znany zielnik chiński pochodzi z ok. 2700 r. p.n.e. i zawiera opis takich ziół, jak żeń-szeń, konopie, imbir, gencjana itd. Liczba ziół, które początkowo opisywano była skromna, obejmowała około 300 gatunków.