Ekslibris, (łac. ex libris - z książek) - znak własnościowy danego egzemplarza książki, najczęściej ozdobny, wykonany w technice graficznej, z imieniem i nazwiskiem właściciela księgozbioru (lub np. stylizowanymi inicjałami), lub z nazwą instytucji. Typowy ekslibris jest małą zadrukowaną karteczką przyklejoną do wewnętrznej strony okładki. W prostszej formie może to być np. pieczątka.

Elbląg odgrywał ważną rolę polityczną , gospodarczą oraz stanowił rozwijający się ośrodek kulturalny. Założenie gimnazjum zwiększyło zapotrzebowanie na książki oraz stwarzało konieczność drukowania utworów pisanych przez profesorów i uczniów. Powstała w 1535 r. średnia szkoła protestancka (przekształcona w 1598 r. w gimnazjum), w którego murach uczyli znakomici rektorzy i profesorowie ( Daniel Braun, Joachim Frisich, Jan Daniel Hoffmann, Izrael i Jan Hoppe, Jan Amos Komensky, Joachim Pastorius, Jerzy Daniel Seyler i wielu innych ), przyciągnęła do Elbląga pierwszego drukarza Wolfganga Dietmara.

Sygnet drukarski to znak, godło drukarni lub drukarza. W książkach w Polsce sygnet drukarski pojawił się w XV wieku. Był to znak graficzny, będący marką, godłem drukarza, umieszczany zwykle na karcie tytułowej książki. Sygnet do drukarstwa wprowadzili po raz pierwszy J. Fust i P. Schöffer w Psałterzu mogunckim z 1457 r. Zdobnictwo w drukach XV- wiecznych to nie tylko ryciny czy inicjały. Funkcję zdobniczą, obok znaku firmującego pełniły właśnie sygnety drukarskie.

Corell Achacy, syn Ewy Zamehl i Otto Corell (rodem z Gryfii) - urodził się w Elblągu w 1621 r. Ojciec nauczał kaligrafii w Gimnazjum Elbląskim, w późniejszych latach był urzędnikiem (wójtem elbląskim). Achacy Corelli ukończył Gimnazjum Elbląskie. Po ukończeniu studiów pracował jako korektor w elbląskiej oficynie Wendelina Bodenhausena (syna). Po śmierci Wendela (II) Bodenhausen’a drukarnię objęła wdowa, prowadząc ją przy pomocy Achacego, którego zresztą 4 lata później poślubiła (1646). Dzięki temu małżeństwu Achacy został właścicielem oficyny i odtąd własnym nazwiskiem sygnował tłoczone w niej swoje druki.

Dokładnie nie jest znana data urodzenia Achacego Corella II. Był jedynym synem Achacego Corella I, po którym objął oficynę drukarską. Przejął ją dopiero 10 lat po śmierci ojca (w 1669 roku). Prawdopodobnie objął oficynę wraz z uzyskaniem pełnoletności. Nigdy nie udało mu się poprowadzić drukarni z takim rozmachem jak ojcu. Jego działalność cechowała stagnacja, a nawet regres. Z prawie 30- letniego okresu działalności znamy obecnie jedynie 120 jego druków, a więc niewiele w porównaniu z liczbą pozycji wydanych przez jego ojca. Miewał kłopoty finansowe (mimo darowanego zaciągniętego długu od Rady Miasta). Przydzielany miał coroczny deputat zboża oraz drzewa na opał, jak również ulgi z powodu nadania mu tytułu „Senatus Typographus” (drukarza Radnego).

Kiedy Achacy (II) Korel zmarł bezpotomnie, drukarnia przeszła w drodze sprzedaży do spokrewnionej z nim rodziny Preussów. Nabywcą został Samuel Preuss, syn miejscowego browarnika. Urodził się 15 sierpnia 1661 roku, absolwent Gimnazjum Elbląskiego. Kształcił się na drukarza w oficynie Rhetów w Gdańsku, a następnie przez 15 lat przebywał za granicą, m.in. w Królewcu (sztuka drukarska u Reussnerów). Ożenił się z Elżbietą Coler, z którą miał czworo dzieci : córkę oraz trzech synów (również późniejszych drukarzy).

Samuel Preuss zmarł w 1731 roku, a jego następcą z niewiadomej przyczyny nie został jego najstarszy syn Jan Jakub, lecz młodszy syn Chrystian Kasper Preuss, urodzony 25 lipca 1705 r. Podobnie jak jego poprzednicy był absolwentem Gimnazjum Elbląskiego. Po ukończeniu gimnazjum odbywał naukę drukarską w oficynie Reussnera w Królewcu, gdzie 28 lipca 1729 r. został przyjęty do miejscowego Towarzystwa Typograficznego.

Po śmierci Chrystiana Kaspra Preussa w 1738 r., oficynę elbląską objął w posiadanie Samuel Gottlieb Preuss (młodszy brat), ostatni z zasłużonej rodziny elbląskich drukarzy, urodzony 15 lutego 1710 r. Podobnie jak jego starsi bracia ukończył miejscowe gimnazjum, a następnie przyuczał się do zawodu drukarza m.in. u Breitkopfa w Lipsku. W 1738 r. ożenił się z Anną Albrecht, z którą miał jednego syna. W tym samym roku powrócił do Elbląga na wieść o śmierci brata. Po pięciu latach od przejęcia oficyny, przeniósł ją ze starych pomieszczeń przy ul. Spieringa do nowych przy ul. Tylnej. Z literatury znamy dzisiaj 265 jego druków.