Urodził się 25.10.1700 r. w Elblągu, ojciec jego – George Rogge był kupcem, członkiem elbląskiego cechu browarników oraz członkiem III ordynku. Samuel uczęszczał do Gimnazjum Elbląskiego, które ukończył w 1720 r. Tego samego roku podjął studia na uniwersytecie w Królewcu. Po roku wrócił do rodzinnego miasta (05.04.1721 r.), by po kilku dniach udać się do Halle, gdzie kontynuował studia prawnicze. Przez Lubekę, drogą morską, w lipcu 1724 r. wrócił do Elbląga. Tu w 1727 r. objął urząd notariusza w kancelarii Nowego Miasta. W 1730 r. ożenił się z Anną Dorotą – córką burmistrza Bartłomieja Meienreisa. Miał troje dzieci (synów) z których jeden zmarł w dzieciństwie...

Rhode Heinrich – urodził się 27 września 1701 r. w Elblągu. Ojciec jego Franciszek Adam Rohde w latach 1713-1720 sprawował urząd elbląskiego burmistrza, matką jego była Dorota córka burmistrza elbląskiego Rafaela Bogusława Nakielskiego. Heinrich Rohde w 1720 r. ukończył elbląskie gimnazjum. W 1721 r. w towarzystwie sekretarza elbląskiej Rady Miejskiej Möllera udał się do Warszawy dla nauki języka polskiego i zaznajomienia się z prawem polskim. W tymże roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Krakowskim. Jednak już w następnym tj. 1722 r. przez Częstochowę, Wrocław, Legnicę i Zgorzelec odbył podróż, udał się do Lipska, a stamtąd do Halle, gdzie w miejscowym uniwersytecie studiował prawo i matematykę oraz uczył się języka francuskiego. Pod koniec 1724 r. wrócił do Lipska, gdzie u hrabiów Reuß na krótki okres objął funkcję ochmistrza dworu. Przez pół roku kontynuował studia prawnicze w Lejdzie, zwiedził w tym czasie Hagę, Amsterdam i Rotterdam. W 1725 r. wrócił do rodzinnego miasta, gdzie objął funkcję sekretarza Rady Miejskiej. W tymże roku reprezentował swe miasto na Sejmiku Generalnym w Malborku oraz Sejmie w Grodnie. Także w następnych latach brał udział w sejmikach Prus Królewskich i Rzeczypospolitej. Jako obserwator z ramienia Rady Miejskiej brał udział w elekcji Augusta III (1733 r.) Żonaty był dwukrotnie. Po raz pierwszy zawarł związek małżeński w 1728 r. z Marią, córką Henryka Horna, kupca i rajcy miejskiego, która zmarła w tym samym roku...

Urodził się 27 maja 1771 r. w Elblągu, zmarł 9 lutego 1838 w Berlinie. Matematyk, doktor filozofii, tytuł uzyskał w Berlinie w 1823. Przed 1808 był członkiem elbląskiej Rady Miejskiej, a także sprawował funkcję asesora sądu miejskiego. Był też członkiem dwóch wysłanych do Berlina zgromadzeń deputowanych stanów oraz autorem memorandum, uzasadniającego konieczność i słuszność zrekompensowania mieszkańcom Elbląga przez państwo strat finansowych, jakie ponieśli oni z tytułu różnorakich świadczeń na rzecz państwa w czasie wojny.

Prawdopodobnie pochodził z rodziny mieszczan gdańskich. W 1380 był studentem uniwersytetu w Pradze, gdzie uzyskał stopień bakałarza (4 kwietnia 1381) i magisterium w 1385 r. ze sztuk wyzwolonych. Podjął również studia prawnicze, uwieńczone kolejnym tytułem. W okresie studiów należał do nacji polskiej. Po uzyskaniu tytułów naukowych wykładał na uczelni praskiej, pełniąc też w latach 90. XIV wieku funkcję rektora ołtarza Św. Krzyża w kościele Św. Mikołaja (na Kurzym Targu), tradycyjnie związanym z uniwersytecką bursą pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Przy świątyni tej istniała bursa dla studentów przybywających z Prus, a także dla pochodzących stamtąd wykładowców, którzy w tym kościele pełnili funkcje kapłańskie. W 1395, wspólnie z innymi duchownymi pruskiego pochodzenia, wystąpił do papieża z memoriałem w sprawie kanonizacji Doroty z Mątów....

Wisselinck, Wilhelm (1772-1835) – pastor i pedagog elbląski. Urodził się w miasteczku Salzedel w Starej Marchii. Po ukończeniu gimnazjum i wydziału teologicznego w Halle pracował przez rok jako nauczyciel domowy, a następnie został powołany na kaznodzieję gminy kalwińskiej w Elblągu. Przyjechał tu w 1805 r. i zamieszkał przy Nowym Rynku 13 (obecny Pl. Słowiański). Czas swój dzielił między pracą duszpasterską i pedagogiczną. Od 1807 r. był inspektorem gmin reformowanych w całej prowincji Prusy Zachodnie, dwa lata później został członkiem konsystorza królewskiego w Prusach. Był założycielem i wieloletnim kierownikiem renomowanej pensji dla dobrze urodzonych dziewcząt. Pomyślnie układało się także życie rodzinne Wilhelma. Z małżeństwa z Charlotte Kluge urodziło mu się 10 dzieci. Pastor znany był ze swoich zapisków Ulotne zapiski z podróży z Elbląga w Prusiech do Szwajcarii (Flüchtige Bemerkungen auf einer Reise von Elbing in Preussen nach der Schweiz -Tl. 3)....

Ilustrator, redaktor, heraldyk. Urodził się 28.01.1827 w Gdańsku. Był synem elbląskiego głównego kontrolera budżetu Johanna Friedricha Clericus’a. Uczęszczał do gimnazjum w Elblągu, następnie w Królewcu. W 1847 podjął studia prawnicze na Uniwersytecie w Królewcu, wkrótce jednak – wiedziony swoją pasją – porzucił je i zaczął studiować w królewieckiej Akademii Sztuki (do 1855). W tym samym roku przeprowadził się do Berlina, gdzie spróbował szczęścia jako pisarz, redaktor i ilustrator. W 1860 r. opublikował on krytykującą ówczesne warunki i podziały społeczne książkę „Berliner-Fremden-Bilder”, którą opatrzył własnymi ilustracjami.O demokratycznych i liberalnych przekonaniach Clericusa świadczyć może jego młodzieńczy portret, na którym przedstawiony jest w bekieszy i konfederatce (te elementy polskiego ubioru zawędrowały do Prus w 1830 wraz z popowstaniowymi uciekinierami i w – geście solidarności i sympatii na fali tak zwanego „Polenbegeisterung” przejęte zostały przez pruskich studentów).

ur. 18. 02. 1853 w Elblągu, zm. 6. 11. 1925 tamże. Od 1881 r. wykładał w elbląskim Gimnazjum historię i język niemiecki. Jest autorem wielu przyczynków do historii Elbląga, między innymi na temat napadu gdańszczan w 1577 (Elbląg 1900), dziennika wojennego Stenzel’a Bornbach’a (1904, dodatek do programu nauczania w Elbląskim Gimnazjum), wojny Polski z Zakonem 1519-1521 (Elbląg 1909), elbląskich fortyfikacji w czasach polskich („Elbinger Jahrbuch” 19222/z. 2). Behring wydał też pismo jubileuszowe z okazji stulecia powstania Elbląskiej Resursy Humanitas (Elblag 1897).

Trzecim powojennym prezydentem Elbląga był Ryszard Pstrokoński. Urodził się 3.04.1907 r. w Warszawie. W 1927 r. ukończył warszawskie Gimnazjum Humanistyczne im. J. Zamoyskiego. W latach 1927-1934 odbył studia lekarskie na Wydziale Uniwersytetu Warszawskiego, zaliczył także dwa lata studiów (1935-1936) na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Z zawodu był lekarzem. Przez rok pracował w II Klinice Chirurgicznej Wydziału Lekarskiego UW, a następnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Od 1937 r. pracował w warszawskiej rzeźni w dziale kontroli, a w latach 1938-1939 w Wojewódzkim Funduszu Pracy w Warszawie. Przed wojną był również współwłaścicielem warsztatu mechanicznego. W czasie kampanii wrześniowej służył w wojskach pancernych. Po jej zakończeniu został wywieziony w głąb ZSRR i do 6 lutego 1943 r. przebywał w sowieckich obozach i więzieniach. Po wyzwoleniu pracował w naukowej ekspedycji Leningradzkiego Instytutu jako technik – kreślarz oraz w stolicy jako lekarz. Jesienią 1943 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej, gdzie dowodził plutonem. 12 listopada 1943 r. jako ochotnik zgłosił się do I Korpusu polskiego, gdzie służył w 5 Samodzielnej pomorskiej Brygadzie Artylerii Ciężkiej. Przebył szlak bojowy aż do Łaby, pełniąc w stopniu podporucznika funkcję lekarza dywizjonu i starszego lekarza brygady...

Pierwszym powojennym prezydentem Elbląga został Wacław Wysocki. Pochodził z Wileńszczyzny. Przed wojną, w 1934 r. pracował w Warsztatach Portowych Marynarki Wojennej w Gdyni. Do Elbląga przybył w dniach 26-27 marca oraz częścią Morskiej Grupy operacyjnej liczącej 32 osoby. 2 kwietnia 1945 r. mjr Mieczysław Borowiecki – Inspektor Okręgu Zachodniego Prus Wschodnich powierzył Wysockiemu obowiązki prezydenta miasta. W ocenie świadków pierwszych dni i miesięcy powojennych W. Wysocki był sprawnym gospodarzem miasta, który potrafił umiejętnie współpracować z władzami radzieckimi. Czynnikiem ułatwiającym Wysockiemu kontakty była dobra znajomość języka rosyjskiego i samych Rosjan. Jak już wspomniano pochodził z Wileńszczyzny, przez wiele lat mieszkał w Leningradzie, gdzie ukończył szkołę techniczną. Szybko nawiązał przyjazne stosunki z oficerami elbląskiego garnizonu radzieckiego, wśród których było wiele leningradczyków...

Jerzy Skarżyński – został mianowany prezydentem Elbląga przez Wydział Samorządowy Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku już 5 lipca 1945 r., formalnie stanowisko objął 3 sierpnia. Jerzy Skarżyński urodził się 28 listopada 1911 r. w Mińsku Mazowieckim. Ukończył 6 klas gimnazjum oraz technikum zawodowe Towarzystwa Kursów Technicznych przy Wawelbergu w Warszawie. Do końca 1942 r. mieszkał w Warszawie. W latach 1928 – 1942 pracował kolejno : w Fabryce Maszyn w Mińsku Mazowieckim (1928-1930), na budowie mostu na Wiśle w Warszawie (1930-1931), w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie (1931-1939) i Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie (1939-1942). Skarżyński jeszcze przed wojną miał poglądy lewicowe. Przed 1939 r. był członkiem Klasowego Związku Metalowców oraz Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewica...