Pstrokoński Ryszard

Trzecim powojennym prezydentem Elbląga był Ryszard Pstrokoński. Urodził się 3.04.1907 r. w Warszawie. W 1927 r. ukończył warszawskie Gimnazjum Humanistyczne im. J. Zamoyskiego. W latach 1927-1934 odbył studia lekarskie na Wydziale Uniwersytetu Warszawskiego, zaliczył także dwa lata studiów (1935-1936) na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Z zawodu był lekarzem. Przez rok pracował w II Klinice Chirurgicznej Wydziału Lekarskiego UW, a następnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Od 1937 r. pracował w warszawskiej rzeźni w dziale kontroli, a w latach 1938-1939 w Wojewódzkim Funduszu Pracy w Warszawie. Przed wojną był również współwłaścicielem warsztatu mechanicznego. W czasie kampanii wrześniowej służył w wojskach pancernych. Po jej zakończeniu został wywieziony w głąb ZSRR i do 6 lutego 1943 r. przebywał w sowieckich obozach i więzieniach. Po wyzwoleniu pracował w naukowej ekspedycji Leningradzkiego Instytutu jako technik – kreślarz oraz w stolicy jako lekarz. Jesienią 1943 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej, gdzie dowodził plutonem. 12 listopada 1943 r. jako ochotnik zgłosił się do I Korpusu polskiego, gdzie służył w 5 Samodzielnej pomorskiej Brygadzie Artylerii Ciężkiej. Przebył szlak bojowy aż do Łaby, pełniąc w stopniu podporucznika funkcję lekarza dywizjonu i starszego lekarza brygady. Po demobilizacji w okresie od 6 lutego 1946 r. do kwietnia 1947 r. pełnił urząd burmistrza Kłodzka. Jeszcze przed objęciem tej funkcji został członkiem Polskiej Partii Robotniczej. W Elblągu aktywnie działał w szeregach tej partii. Nominację na urząd prezydenta Elbląga otrzymał 4 września 1947 r., zaś formalnego wyboru Miejska Rada Narodowa w Elblągu dokonała na swym plenarnym posiedzeniu w dniu 2 października 1947 r. Ryszard Pstrokoński odszedł z urzędu we wrześniu 1949 r. wskutek konfliktu z gdańską Wojewódzką Radą Narodową oraz I sekretarzem Komitetu Miejskiego PZPR T. Góralem. Zarzucano mu m.in., że zbyt rzadko konsultował się w sprawach miejskich z partią. Po rezygnacji ze stanowiska prezydenta miasta wyjechał do Warszawy, gdzie otrzymał kierownicze stanowisko w Zarządzie Głównym Ligii Lotniczej, a nieco później w państwowym Przedsiębiorstwie Przemysłowym nr 3. Od sierpnia 1950 r. był kierownikiem robót oraz kierownikiem Zarządu Budowlanego Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego w Kętrzynie. Nadal jednak utrzymywał związki z Elblągiem, gdzie posiadał dom i rodzinę oraz był członkiem organizacji partyjnej w Zarządzie Miejskim. Na początku 1950 r. został na mocy decyzji KM PZPR w Elblągu wykluczony z partii, motywując decyzję jego dawnymi konfliktami z Komitetem Miejskim PZPR oraz faktem aresztowania przez Urząd Bezpieczeństwa mieszkającego w jego domu Wincentego Sołowieja – oskarżonego o szpiegostwo na rzecz Francji