(1868 – 1945), urodzony w Gdańsku, profesor, muzealnik, od 1916 r. przewodniczący Elbląskiego Towarzystwa Starożytności, zasłużony kustosz Muzeum Miejskiego w Elblągu.

Dokładnie nie jest znana data urodzenia Achacego Corella II. Był jedynym synem Achacego Corella I, po którym objął oficynę drukarską. Przejął ją dopiero 10 lat po śmierci ojca (w 1669 roku). Prawdopodobnie objął oficynę wraz z uzyskaniem pełnoletności. Nigdy nie udało mu się poprowadzić drukarni z takim rozmachem jak ojcu. Jego działalność cechowała stagnacja, a nawet regres. Z prawie 30- letniego okresu działalności znamy obecnie jedynie 120 jego druków, a więc niewiele w porównaniu z liczbą pozycji wydanych przez jego ojca. Miewał kłopoty finansowe (mimo darowanego zaciągniętego długu od Rady Miasta). Przydzielany miał coroczny deputat zboża oraz drzewa na opał, jak również ulgi z powodu nadania mu tytułu „Senatus Typographus” (drukarza Radnego).

Corell Achacy, syn Ewy Zamehl i Otto Corell (rodem z Gryfii) - urodził się w Elblągu w 1621 r. Ojciec nauczał kaligrafii w Gimnazjum Elbląskim, w późniejszych latach był urzędnikiem (wójtem elbląskim). Achacy Corelli ukończył Gimnazjum Elbląskie. Po ukończeniu studiów pracował jako korektor w elbląskiej oficynie Wendelina Bodenhausena (syna). Po śmierci Wendela (II) Bodenhausen’a drukarnię objęła wdowa, prowadząc ją przy pomocy Achacego, którego zresztą 4 lata później poślubiła (1646). Dzięki temu małżeństwu Achacy został właścicielem oficyny i odtąd własnym nazwiskiem sygnował tłoczone w niej swoje druki.

(1857-1938) Urodził się w Trapiszewie koło Malborka. Jego ojciec był kowalem, specjalizującym się nie tylko w wytwórstwie podków, ale także broni białej. Matka Komnicka również wywodziła się z rodziny rzemieślników. Po ukończeniu szkoły i terminowaniu w kuźni ojca udał się na wędrówkę po Niemczech, by zapoznać się z nowymi technologiami i udoskonalić warsztat, co było starym czeladniczym zwyczajem. Jednocześnie studiował na wieczorowych kursach budowę maszyn. W 1883 r. Komnick wyzwolił się na mistrza kowalstwa i założył własny zakład w Lubieszewie, produkujący głównie pompy wodne, nieodzowne na Żuławach – terenie depresyjnym i zagrożonym powodziami oraz metalowe pługi rolnicze. W Lubieszewie Komnick poślubił swoja kuzynkę Emme Pohlmann, której ojciec także był kowalem i z którą miał w sumie dziewięcioro dzieci. Ponieważ dalsza rozbudowa zakładu w Lubieszewie okazała się niemożliwa, Komnick przeniósł się do Lwówka koło Poznania, gdzie wraz ze wspólnikiem założył zakład produkujący maszyny rolnicze i kotły parowe. Jednak i tu nie mógł dostatecznie rozwinąć skrzydeł na polu produkcji i handlu. Taką możliwość nastręczyło mu dopiero kupno podupadającej fabryki maszyn rolniczych Hotop’a w Elblągu (1897), którą przemianował na „Komnick, dawniej Hotop”.

Eugen Gustav Kerstan – urodził się 14.9.1889 w Łuczanach, zmarł 30.11.1953 w Schorndorf (Badenia – Wirtenbergia). 1920-1925 był pastorem w Łęczu. Zajmował się historią kościelną i historią regionalną powiatu elbląskiego.

(1779 – 1813) –elbląski kupiec, odnosił w swej branży duże sukcesy, kierując odziedziczoną firmą rodzinną; jeden z najbardziej zasłużonych dobroczyńców miasta. Z zamiłowania był historykiem i zbieraczem pamiątek przeszłości. Dziełem Conventa jest bardzo obszerna, bo 10cio tomowa kronika w ośmiu częściach.

Sygnet drukarski to znak, godło drukarni lub drukarza. W książkach w Polsce sygnet drukarski pojawił się w XV wieku. Był to znak graficzny, będący marką, godłem drukarza, umieszczany zwykle na karcie tytułowej książki. Sygnet do drukarstwa wprowadzili po raz pierwszy J. Fust i P. Schöffer w Psałterzu mogunckim z 1457 r. Zdobnictwo w drukach XV- wiecznych to nie tylko ryciny czy inicjały. Funkcję zdobniczą, obok znaku firmującego pełniły właśnie sygnety drukarskie.

Elbląg odgrywał ważną rolę polityczną , gospodarczą oraz stanowił rozwijający się ośrodek kulturalny. Założenie gimnazjum zwiększyło zapotrzebowanie na książki oraz stwarzało konieczność drukowania utworów pisanych przez profesorów i uczniów. Powstała w 1535 r. średnia szkoła protestancka (przekształcona w 1598 r. w gimnazjum), w którego murach uczyli znakomici rektorzy i profesorowie ( Daniel Braun, Joachim Frisich, Jan Daniel Hoffmann, Izrael i Jan Hoppe, Jan Amos Komensky, Joachim Pastorius, Jerzy Daniel Seyler i wielu innych ), przyciągnęła do Elbląga pierwszego drukarza Wolfganga Dietmara.

Robert Dorr (1835-1919)– nauczyciel matematyki, wieloletni przewodniczący Elbląskiego Towarzystwa Starożytności i dyrektor Elbląskiego Muzeum Miejskiego, prekursor archeologii w Elblągu oraz wykładowca w tutejszym Miejskim Gimnazjum Realnym. Urodził się 4 września 1835 roku w Kmiecinie koło Nowego Dworu Gdańskiego. Jako dziecko uczęszczał do wiejskiej szkoły w rodzinnej miejscowości, a następnie do szkoły miejskiej w Nowym Dworze Gdańskim. Edukację kontynuował w wyższej szkole miejskiej w Elblągu, a następnie (wbrew swemu ojcu, którego życzeniem było, aby syn zajął się uprawą roli) w Gimnazjum Elbląskim. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości studiował w Królewcu historię, geografię oraz języki starożytne. Jak widać, spektrum zainteresowań Dorra było niezwykle szerokie i pozostało takim do końca jego osiemdziesięcioletniego życia. Praca naukowa była jego wielką pasją, chciał poświęcić się karierze uniwersyteckiej i miał ku temu sposobność, gdyż zaproponowano mu posadę na uniwersytecie w Monachium, jednak na skutek próśb matki zdecydował się pozostać w rodzinnych stronach. W 1861 r. zdał egzamin państwowy, a rok później przyjął posadę nauczyciela w elbląskim Miejskim Gimnazjum Realnym. Pracą pedagogiczną parał się przez 40 lat i według słów Bruno Ehrlicha, jego wpływ na młodzież był zbawienny a jego uczniowie przez długie lata zachowywali go we wdzięcznej pamięci.

Lockemann Theodor (1885-1945). Urodził się 20.03. w Sülbeck (pow. Einbeck, Niemcy). Studiował nauki przyrodnicze, literaturoznawstwo, historię, filozofię i religioznawstwo na uniwersytecie w Heidelbergu, Getyndze i Lipsku, gdzie doktoryzował się w 1912. Tego roku podjął pracę w wydawnictwie B. G. Tauber w Lipsku, w kilka miesięcy później w bibliotece uniwersyteckiej w Jenie. W 1913 r. przeniósł się do Lipska, gdzie otrzymał posadę pomocnika bibliotekarza w Deutsche Bücherei. W 1914 mianowany został dyrektorem Biblioteki Miejskiej w Elblągu, a po powrocie z frontu (1918) również dyrektorem Archiwum Miejskiego.