Woit Jakub – ( 1698-1764) – profesor Gimnazjum Elbląskiego, propagator systemu kopernikańskiego. Urodzony 30 lipca, w rodzinie Jana, profesora i Doroty z domu Wildfangin. Kształcił się w miejscowym gimnazjum, a następnie jako stypendysta elbląski w Królewcu i Lipsku. Studiował filozofię, teologię, prawo i matematykę. Studia ukończył zdobywając tytuł magistra na podstawie rozprawy „ De incrementis studiorum per Polonos ac Prussos…” Pol.8.II.394 Praca ta stanowi nawiązanie do elbląskich badań biobibliograficznych i świadczy o dobrej znajomości dziejów kultury i oświaty w Polsce. Wykształcenie wyniesione z Lipska uzupełniał w czasie podróży naukowych do Halle, Jeny i Wittenbergi. Od 21.04.1727 roku aż do śmierci był profesorem przedmiotów matematyczno-przyrodniczych w Gimnazjum Elbląskim. Zachowane programy nauczania i teksty dysput (lub tez) uczniowskich wskazują, iż Jakub starał się nauczać zgodnie z wymogami oświeceniowej pedagogiki. Chętnie posługiwał się przyrządami i modelami, które umożliwiały przeprowadzenie na lekcjach doświadczeń i obserwacji. Przyrządy zdobywał kupując je lub zamawiał u znakomitego mechanika i konstruktora J. P. Enderscha. Właśnie dzięki niemu szkoła otrzymała model systemu słonecznego zgodny z teorią Mikołaja Kopernika oraz 16-calowy refrakcyjny teleskop. Woit był inicjatorem budowy tych skomplikowanych przyrządów, służył radą przy ich konstruowaniu oraz napisał obszerną instrukcję obsługi „Erläuterung von Verfassung und Gebrauch, des in Kupfer vorgestellten künstlichen Modelles eines Systematis Copernicani so Anno1744..." syg. Pol.8.II.2961 (Elbingae, 1745)

Woit (Woyt,Wogdt) Jan (1659-1721) – profesor i bibliotekarz w Gimnazjum Elbląskim. Urodzony 21.12 w rodzinie Jana, piwowara z Nowego Miasta Elbląga i Anny z domu Fahlpactin. Uczył się w szkole nowomiejskiej oraz prywatnie u Piotra Behma, konrektora gimnazjum. Zaczął studia w Królewcu, ale stwierdził, że nie ma odpowiedniego przygotowania więc wyjechał do Torunia, a następnie przeniósł się do Gdańska. Studia odbył w Lipsku i Wittenberdze. Studiował filozofię, teologię, historię i matematykę. 20.01.1687 r. został zatrudniony w Gimnazjum Elbląskim i pracował w tej szkole aż do śmierci. Przez wiele lat był nauczycielem młodszych klas, w 1704 r. został awansowany na profesora tzn. nauczyciela uczącego w dwóch najstarszych klasach. Nauczał greki i poezji. W pracy pedagogicznej niczym szczególnym się nie wyróżniał, był sumiennym i dobrym nauczycielem, uczył wg ogólnie wówczas przyjętych wzorów. Na większą uwagę zasługuje jego praca w bibliotece gimnazjalnej. Powierzono mu nad nią opiekę w 1709 roku i był to jedyny przypadek w dziejach szkoły, kiedy powołano na bibliotekarza profesora a nie rektora. Działała ona już ponad 100 lat pod opieką rektorów i scholarchów. Największą bolączką był brak pieniędzy na systematyczne zakupy, także zbiór powstawał głównie z darowizn. Jan zaproponował Radzie Miejskiej utworzenie stałego funduszu na zakup książek, powstałego z opłat uczniów za mieszkanie w internacie (dotychczas mieszkali za darmo), wprowadzenie wpisowego przy przyjmowaniu uczniów do szkoły oraz wprowadzenie kar pieniężnych za przekraczanie regulaminu szkolnego przez uczniów. Sugerował też opodatkowanie spadkobierców przy otwieraniu testamentów oraz zorganizowanie loterii dubletów książek będących w posiadaniu biblioteki. Zaproponował również nowy regulamin dla czytelników oraz prosił o zatrudnienie woźnego i kopisty. Z tych wszystkich propozycji Rada Miasta zgodziła się tylko na regulamin i loterię.

Sprengel (Sprengel von Robern) Jan – nauczyciel Gimnazjum Elbląskiego, sekretarz rady, burmistrz i burgrabia elbląski. Urodzony w 1517 r. w rodzinie Walentego i Anny z domu Kantelbergin. Początkowe wykształcenie pobierał w rodzinnym mieście, studia rozpoczął w Wittenberdze w 1535 r. Po roku wrócił, aby zostać nauczycielem w otwartym wówczas gimnazjum. W 1541 r. przeszedł do pracy w radzie miejskiej jako sekretarz. Ukończył studia zdobywając stopień magistra w 1546 r. Źródła nie podają czy dalej pracował w szkole, natomiast często brał udział w poselstwach rady elbląskiej na sejmiki pruskie, sejmy, załatwiał różne sprawy na dworze królewskim, u księcia Albrechta. W 1566 r. został wybrany do Rady Miejskiej. Nazwisko Spengela często przewijało się w trakcie konfliktu Rady Miejskiej z M. Friedwaldem, gdyż właśnie Jan wraz z burmistrzem M. Schulzem najczęściej był wymienianym członkiem władz miejskich popełniającym nadużycia np. o fałszowanie testamentów i inne wykroczenia w czasie pełnienia urzędu sekretarza. Po upokorzeniu się gdańszczan Zygmunt August w 1570 r. przywrócił wszystkich do łask, a wśród nich Sprengela. W 1576 r. został wybrany do grona burmistrzów. Urząd ten pełnił już do śmierci. Siedmiokrotnie był wybierany na burmistrza prezydenta. Sprawował aż 17 razy urząd burgrabiego (ostatni raz w 1601 r.) Wywierał wielki wpływ na politykę Rady Miejskiej, często reprezentował ją na sejmikach, sejmach elekcyjnych, prowadził liczne pertraktacje zarówno z centralnymi władzami jak i lokalnymi w Prusach Królewskich. Po przybyciu do Prus królewskich Stefana Batorego, poszedł za przykładem Torunia i w imieniu Elbląga złożył królowi przysięgę na sejmie toruńskim w 1576 r. Batory nobilitował go i odtąd Jan używał nazwiska Sprengel von Robern. Nobilitacja była nagrodą za opowiedzenie się po stronie polskiego króla. Jan poparł też królewskie plany przeniesienia polskiego handlu morskiego z Gdańska do Elbląga oraz budowaniu okrętów dla króla.

Siccus (Sick) Piotr – ur. w 1530 r. w Rensburgu w Holsztynie. Studiował w Roztoce, gdzie 15.10.1555 r. uzyskał stopień magistra. W 1558 r. za protekcją F. Melanchtona uzyskał katedrę filozofii na uniwersytecie królewieckim, sprawował urząd dziekana wydziału filozoficznego i rektora. Poróżniony z władzami uniwersytetu porzucił Królewiec i przybył do Elbląga, gdzie 6.12.1575 r. został rektorem Gimnazjum Elbląskiego. Obowiązki rektora były rozliczne : sprawdzanie jakości pracy nauczycieli oraz postępy młodzieży w nauce, przeprowadzanie egzaminów, zarządzanie administracyjne szkołą, przewodzenie w dysputach, prowadzenie własnych zajęć lekcyjnych i wiele innych. Siccus kierował szkołą 4 lata. Odszedł w 1579 r. do szkoły w Brzegu nad Odrą, następnie otrzymał urząd rektora na Śląsku (Złotoria). Zmarł 4.06.1588 r. Opublikował kilka oracji i rozpraw teologicznych, napisanych przeważnie w czasie sporu z teologami królewieckimi.

W 1837 r. miasto obchodziło jubileusz 600lecia istnienia. Już 22 lutego 1837 r. w władze miasta skierowały do mieszkańców subskrypcję-zaproszenie do obchodów święta. Ogłoszono zbiórkę pieniężną na wystawienie pomnika na placu Fryderyka Wilhelma (od 1816 r., wcześniej Nowy Rynek), obecnie Plac Słowiański) i dokończenie brukowania placu. Każdy wspomagający to przedsięwzięcie miał otrzymać egzemplarz broszury napisanej przez rajcę Ferdynanda Neumanna (1791-1869), która dotyczyła najważniejszych wydarzeń w dziejach Elbląga. Dodajmy, że do wystawienia pomnika ostatecznie nie doszło. Posadzono natomiast 50-letni dąb. Program obchodów został przedstawiony przez magistrat i radnych w specjalnym druku kierowanym do mieszkańców. Ze względu na złą sytuację finansową miasta wydatki na obchody ograniczono do niezbędnego minimum, co w opinii władz zostanie ze zrozumieniem przyjęte przez elblążan (np. zamierzano zrezygnować z iluminacji).