W średniowieczu w Elblągu powstały szpitale z kościołami (kaplicami) o charakterze domów opieki dla biednych i podróżnych, jak też dotkniętych trądem. Zakładał je zarówno zakon krzyżacki (bogato uposażony szpital pw. Ducha Świętego-1242, po 1454 r. przejęty przez Stare Miasto), jak też mieszczanie (szpital pw. św. Jerzego na Starym Mieście, od XV w. szpital pw. Bożego Ciała, szpital pw. św. Jerzego na Nowym Mieście- oba w pierwszej połowie XIV w. dla chorych na trąd, szpital pw. św. Elżbiety-XV w. , szpital zakaźny -1624). Pozostawały one pod nadzorem rady miejskiej. Stopniowo, przez wykup miejsc w szpitalach, stawały się one odpłatnymi zakładami dla osób starszych, tzw. prebendariuszy. Natomiast szpital św. Elżbiety pełnił funkcje sierocińca, przejściowo przyjmował także chorych, jak też pełnił funkcje zakładu pracy przymusowej dla żebraków.

Trzecim powojennym prezydentem Elbląga był Ryszard Pstrokoński. Urodził się 3.04.1907 r. w Warszawie. W 1927 r. ukończył warszawskie Gimnazjum Humanistyczne im. J. Zamoyskiego. W latach 1927-1934 odbył studia lekarskie na Wydziale Uniwersytetu Warszawskiego, zaliczył także dwa lata studiów (1935-1936) na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Z zawodu był lekarzem. Przez rok pracował w II Klinice Chirurgicznej Wydziału Lekarskiego UW, a następnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Od 1937 r. pracował w warszawskiej rzeźni w dziale kontroli, a w latach 1938-1939 w Wojewódzkim Funduszu Pracy w Warszawie. Przed wojną był również współwłaścicielem warsztatu mechanicznego. W czasie kampanii wrześniowej służył w wojskach pancernych. Po jej zakończeniu został wywieziony w głąb ZSRR i do 6 lutego 1943 r. przebywał w sowieckich obozach i więzieniach. Po wyzwoleniu pracował w naukowej ekspedycji Leningradzkiego Instytutu jako technik – kreślarz oraz w stolicy jako lekarz. Jesienią 1943 r. został zmobilizowany do Armii Czerwonej, gdzie dowodził plutonem. 12 listopada 1943 r. jako ochotnik zgłosił się do I Korpusu polskiego, gdzie służył w 5 Samodzielnej pomorskiej Brygadzie Artylerii Ciężkiej. Przebył szlak bojowy aż do Łaby, pełniąc w stopniu podporucznika funkcję lekarza dywizjonu i starszego lekarza brygady...

Jerzy Skarżyński – został mianowany prezydentem Elbląga przez Wydział Samorządowy Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku już 5 lipca 1945 r., formalnie stanowisko objął 3 sierpnia. Jerzy Skarżyński urodził się 28 listopada 1911 r. w Mińsku Mazowieckim. Ukończył 6 klas gimnazjum oraz technikum zawodowe Towarzystwa Kursów Technicznych przy Wawelbergu w Warszawie. Do końca 1942 r. mieszkał w Warszawie. W latach 1928 – 1942 pracował kolejno : w Fabryce Maszyn w Mińsku Mazowieckim (1928-1930), na budowie mostu na Wiśle w Warszawie (1930-1931), w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie (1931-1939) i Polskich Zakładach Optycznych w Warszawie (1939-1942). Skarżyński jeszcze przed wojną miał poglądy lewicowe. Przed 1939 r. był członkiem Klasowego Związku Metalowców oraz Polskiej Partii Socjalistycznej - Lewica...

Medycyna jest jedną z najstarszych nauk, której podstawy stworzył najwybitniejszy lekarz grecki Hipokrates (ok.460-377 r.p.n.e.). W swoim dziele „O dawnej medycynie” przedstawił poglądy i metody lecznicze z przeszłości. Napisał także traktat: „O powietrzu, wodach i klimatach”, w którym podkreślał znaczenie czynników środowiskowych na zdrowie ludzkie. Nie jest łatwe ustalenie początków historii medycyny jako nauki. Momentem uchwytnym dla dzisiejszych badaczy jest ukazanie się pierwszych dzieł, traktujących o medycynie, o życiu lekarzy i przeszłości. Za początek biograficznego okresu historii medycyny przyjmuje się napisanie przez lekarza arabskiego Ibn Abi Usejbi (1203-1269) życiorysów 399 lekarzy hinduskich, greckich, rzymskich i arabskich. Kolejnymi byli ; Guy de Chauliac (1300-1368) i Giovanni Tortilli (1400-1466), którego utwór napisany był w formie listów. Kolejnym etapem rozwoju historii medycyny, rozpoczynającym się w XVI stuleciu, było opisywanie pism medycznych. Stąd też okres nazywany był biograficzno-literackim. Pierwszym drukowanym dziełem było „Liber de medicinae clarin scriptoribus, (1506) – Symphoriena Champiera. Jest to dzieło przedstawiające zarówno lekarzy jak i ich pisma, postaci historyczne – wzbogacone legendami oraz postaciami bogów m.in. Apolla i Asklepiosa. Okres ten zbliża swoją formą dzieła do wydawnictw encyklopedycznych, w których widnieje układ alfabetyczny lub tematyczny. Biblioteka Elbląska w swoich zbiorach posiada wiele dzieł związanych z medycyną, jej rozwojem i historią...

Istnieją spory, czy jeden z pierwszych opisów epidemii podany przez Tukidydesa tzw. „dżumy ateńskiej” w 430 p.n.e. był rzeczywiście dżumą (niewykluczone, że był to dur, ospa lub wirus gorączki krwotocznej). Od czasów starożytnych, poprzez średniowiecze, aż do czasów nowożytnych opisano kilkadziesiąt dużych epidemii. Największa z nich przetoczyła się przez kraje europejskie w latach 1348–1352, a kilka lat później zawędrowała do Chin. Ta epidemia w niektórych rejonach zmniejszyła populację nawet o 80% ludności i spowodowała daleko idące konsekwencje demograficzne, kulturowo-społeczne i polityczne. Symbolem dżumy stał się charakterystyczny ubiór ochronny noszony w XVI–XVIII w. przez lekarzy w czasie epidemii, z maską w kształcie dziobu, gdzie wkładano wonne olejki tłumiące fetor rozkładających się zwłok........