Urodził się w Elblągu 20 października 1919 jako syn kupca. Rodzina Achenwall wywodziła się ze Szkocji, w 1614 r. przybyła do Starego Pola, w 1642 r. osiedliła się w Elblągu. Z rodziny tej wywodzili się kaznodzieja w kościele NMP Thomas Achenwall (wuj Gottfrieda), Gottlieb Thomas Achenwall- profesor w Gimnazjum Elbląskim, następnie pastor w Kmiecinie oraz rajca miejski Daniel Ferdinand Achenwall (był on ostatnim elbążaninem noszącym to nazwisko, zmarł w 1871). Gottfied Achenwall z wykształcenia był historykiem i prawnikiem (studiował w Królewcu, Jenie, Halle i Lipsku). Uważany jest za „ojca statystyki”. Dla Achenwalla statystyka oznaczała jednak państwoznawstwo – naukę o istotnych osobliwościach państwa. Do statystyki zaliczał wszystko, co wiązało się z dobrobytem kraju: jego cechy fizjograficzne, ludność, gospodarkę, ustrój państw.

Erich Brost (1903-1995), urodził się w Elblągu. Jego ojciec pracował w stoczni Schichaua jako mechanik, matka była krawcową. Państwo Brost mieli jeszcze jednego syna – starszego o trzy lata od Ericha Curta. W 1915 r. rodzina Brost przeniosła się do Gdańska. Miasto to na zawsze pozostało Erichowi Brostowi szczególnie drogie. Po ukończeniu szkoły (Gimnazjum ś.ś. Piotra i Pawła) wyuczył się zawodu księgarza. Książka, prasa i słowo pisane były największa pasją Ericha Brosta, w dużej mierze za sprawą ojca. W wielu dziewiętnastu lat w gazecie „Danizger Volksstimme” opublikował swój pierwszy artykuł. W tym samym czasie rozpoczęła się jego młodzieńcza polityczna aktywność: zaangażował się w działalność ruchu robotniczego w Gdańsku. Wówczas poznał Ericha Ollenhauer’a – późniejszego przewodniczącego SPD. W latach 1935 – 1936 był posłem z ramienia SPD w Volkstagu – parlamencie Wolnego Miasta Gdańska.

Adolph Phillips. Urodził się 2 lutego 1803 r. prawdopodobnie w Królewcu. Jego ojciec był kupcem londyńskim, zmarłym tam w 1820 r. Matka Eleonora Hay urodzona w 1783 r. w Królewcu, pochodziła ze szkockiej rodziny szlacheckiej. Jego siostra Adolfa była żoną elbląskiego landrata Carla Abramowskiego. Ukończył studia prawnicze, a następnie pełnił funkcję asesora w sądach Prus Górnych. Nie znany daty jego przybycia do Elbląga. W latach 1838 - 1843 był członkiem elbląskiej Rady Miejskiej oraz pełnił urząd syndyka i rajcy policyjnego. Po śmierci nadburmistrza Johana Lucasa Haase Rada Miejska powierzyła mu urząd nadburmistrza, który oficjalnie objął 30 stycznia 1844 r. Adolph nie był lubiany przez władze państwowe. Był przywódcą elbląskich liberałów. Między innymi z jego inicjatywy powstało w 1848 r. pismo „Elbinger Volksbote" o demokratycznym i liberalnym profilu, wydawane przez radnego elbląskiego Jakuba Riesen i grupy skupionej wokół Stowarzyszenia Ojczyźnianego (Vaterlandsverein). Mimo prośby Rady Miejskiej pruskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i król nie wyrazili zgodę na przedłużenie mu ustawowego czasu sprawowania urzędu do 12 lat....

Pierwszym po zajęciu miasta w 1772 r. powołanym przez władze pruskie nadburmistrzem Elbląga był Johan Christian von Lindenowski. Urodził się 13 sierpnia 1736 r. w Gdańsku. Ojciec jego, kupiec i członek II ordynku w Gdańsku pochodził ze Śląska, matka była córką obywatela gdańskiego. Ukończył Gimnazjum Gdańskie, a następnie wstąpił w 1752 r. do berlińskiego korpusu kadetów. Uczestniczył w wojnie siedmioletniej, awansując do stopnia porucznika. W 1759 r. wielokrotnie ranny został zwolniony z wojska, a następnie zatrudniony w administracji. W 1769 r. objął urząd radcy podatkowego w Nidzicy. Wysoko oceniany przez przełożonych, już jako pruski intendent elbląskich posiadłości miejskich powołany został na urząd nadburmistrza Elbląga, pełniąc jednocześnie funkcję dyrektora policji z roczną pensją 600 reichstalarów....

II wojna światowa przyniosła ogromne straty i zniszczenia w mieście Elblągu. Dodatkowo wycofujące się wojska niemieckie wywiozły najcenniejsze zabytki rękopiśmienne i inkunabuły. Dla nas spadkobierców – elblążan, na szczęście wojska nie zdołały zabrać całego zbioru liczącego ok. 80 tysięcy woluminów. Zbiory dawnej biblioteki uległy rozproszeniu, a straty są dziś trudne do dokładnego oszacowania. W Elblągu brakowało dobrych warunków do przechowywania tych cennych książek. Zbiór dawnej biblioteki miejskiej został przekazany do Biblioteki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu w listopadzie 1947 roku jako depozyt (na okres pięćdziesięciu lat). Była to decyzja podjęta przez Ministerstwo Oświaty. Do Torunia przekazano 65 tysięcy książek. Wśród starych druków książnicy elbląskiej znalazły się fragmenty prywatnych księgozbiorów mieszczańskich, przekazywanych jej w ciągu wieków. Częściowe badania na księgozbiorze elbląskim ujawniły 600 pozycji pochodzących z dawnych księgozbiorów prywatnych mieszczan XVI i pierwszej połowy XVII w. Informacje uzyskane na podstawie analizy książek przechowywanych w Bibliotece UMK w Toruniu zostały uzupełnione dzięki materiałom z Archiwum Gdańskiego. Dużą wartość źródłową dostarcza historia biblioteki gimnazjalnej w Elblągu opracowana przez Johanna Augusta Merza ok. 1840 r. Wymienił on szereg tytułów książek darowanych przez mieszczan (nie zachowanych do współczesnych czasów). Dzięki temu liczba pozycji, znanych nam z tytułu, wzrosła do prawie 700. Badania nad tymi pozycjami umożliwiły wydobycie nazwisk części bibliofilów elbląskich, a także charakterystyki tych zbiorów. W omawianym okresie Elbląg stanowił silny ośrodek kultury. Od 1535 r. istniała tu pierwsza na terenie Prus Królewskich szkoła średnia, znana jako „gimnazjum”. Swój okres rozkwitu przeżywała, gdy rektorem został Tomasz Rotus, a po nim Jan Mylius. Rotus znany był w Prusach jako wybitny poeta łaciński, nazywano go w panegirykach „pruskim Horacym”. Zgromadził bardzo bogatą prywatną biblioteczkę, złożoną z dzieł teologicznych, filozoficznych i literatury pięknej – głównie pisarzy antycznych. Najstarsze książki w jego zbiorze pochodziły z końca XV w....