Izrael Hoppe urodził się 8.06.1601 r. w Elblągu. Jego ojciec (także Izrael), pochodził z Malborka, a w Elblągu piastował kolejno stanowiska sekretarza miejskiego, rajcy oraz burmistrza. Matka Justyna z domu Fuchs urodziła siedmioro dzieci, a najmłodszym był właśnie Izrael. Ojciec życzył sobie aby poszedł w jego ślady, zadbał więc o staranne wykształcenie. Początkowo uczęszczał na prywatne lekcje u Jana Albinosa, konrektora Gimnazjum Elbląskiego oraz Baltazara Fellgiebela – profesora tejże szkoły. Sam również uczęszczał do gimnazjum. Przez półtora roku uczył się języka polskiego na wyjeździe w Działdowie. Po powrocie do rodzinnego miasta, wyjechał z kolei do Warszawy na sejm. Po powrocie przygotowywał się do studiów w Rostocku, gdzie zresztą uprzednio studiował jego ojciec. W przygotowaniach pomagał mu najstarszy syn rektora Jana Myliusa, Dawid – absolwent filozofii i prawa uniwersytetu w Altdorfie. W dniu swoich 19-tych urodzin, wyruszył Izrael statkiem do Lubeki, a stamtąd do Rostocku i Gryfii. W obu tych miastach studiował dwa lata politykę, historię i języki starożytne. W pierwszych latach wojny trzydziestoletniej (1618-1648) Meklemburia i pomorze Zachodnie nie były objęte działaniami militarnymi, co spowodowało większy napływ młodzieży na tutejsze uniwersytety. W tym czasie pod wpływem swojego nauczyciela, napisał i wygłosił mowę o prawdziwym pożytku z historii : Oratio de vero historiarum usu. W tym czasie także dużo podróżował, zwiedzał Dolną Saksonię, Holsztyn oraz Danię. W 1623 r. powrócił do Elbląga, gdzie zastały go niemiłe wieści – zmarli jego dwaj bracia, Jerzy i Michał oraz ojciec.

Urodził się 10.01.1590 r. jako syn Fryderyka, mieszczanina elbląskiego. Otrzymał bardzo staranne wykształcenie. Uczęszczał do Gimnazjum w Elblągu, gdzie pobierał prywatne lekcje u rektora J. Myliusa i innych znanych nauczycieli. Jako szesnastolatek za namową rodziców rozpoczął naukę w Gimnazjum w Toruniu, gdzie miał nauczyć się języka polskiego, nie wykazywał jednak zapału w tym kierunku i wkrótce (po półtora roku) porzucił toruńskie gimnazjum i udał się do Gdańska, gdzie przez 2 lata studiował m.in. filozofię i języki starożytne. Studiował teologię, politykę i literaturę w Królewcu i Rostocku, a w następnych latach odbył podróż naukową do uniwersytetu w Wittenberdze, Lipsku i Frankfurcie nad Odrą. Przerwał podróże na polecenie ojca, który wezwał go do Elbląga i nakazał ożenić się z 44-letnią wdową Dorotą Schönwalden ( w sumie Zamehl żonaty był 4 razy, miał kilkoro dzieci). Po zawarciu małżeństwa udał się w podróż naukową poprzez Heidelberg i Szwajcarię do Włoch. W trakcie podróży został w Sienie (w 1614 r.) ozdobiony wieńcem laurowym przez wybitnych poetów Marcina Opitza i Simona Dacha, którzy chcieli w ten sposób wyrazić swój podziw dla jego twórczości. Nawiązał wiele nowych przyjaźni, które starannie pielęgnował i po powrocie do Elbląga podtrzymywał. Jego działalność we władzach miejskich miała typowy przebieg dla rodzin elbląskiego patrycjatu. Karierę zawodową rozpoczął od członkostwa w zarządzie parafii Panny Marii, w 1624 r. został wójtem, a w 1627 r. wszedł do Rady Miejskiej...

Gotsch Gottfried (ur. 8.10.1724 w Elblągu, zm. 1795 tamże). Zajmuje wśród elbląskich kronikarzy i historyków pozycję wyjątkową. Był synem elbląskiego farbiarza. Sam także wyuczył się tego rzemiosła, w 1743 został czeladnikiem. Następnie wyruszył w dwuletnią czeladniczą wędrówkę, a po powrocie odziedziczył ojcowską farbiarnię. Począwszy od 1757r, był członkiem nowomiejskiego sądu. W czasie pruskiej zwierzchności nad Elblągiem został rajcą miejskim i inspektorem budownictwa.

ur. 18. 02. 1853 w Elblągu, zm. 6. 11. 1925 tamże. Od 1881 r. wykładał w elbląskim Gimnazjum historię i język niemiecki. Jest autorem wielu przyczynków do historii Elbląga, między innymi na temat napadu gdańszczan w 1577 (Elbląg 1900), dziennika wojennego Stenzel’a Bornbach’a (1904, dodatek do programu nauczania w Elbląskim Gimnazjum), wojny Polski z Zakonem 1519-1521 (Elbląg 1909), elbląskich fortyfikacji w czasach polskich („Elbinger Jahrbuch” 19222/z. 2). Behring wydał też pismo jubileuszowe z okazji stulecia powstania Elbląskiej Resursy Humanitas (Elblag 1897).

Lassota Józef Henryk urodził się 12. 03. 1901r. w Zakopanem. Ukończył gimnazjum zakopiańskie w 1920, a następnie podjął studia historyczne i filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim. Magisterium z historii uzyskał na UMK w Toruniu w 1961. Przed 1939 pracował jako nauczyciel szkoły średniej w Tarnopolu, a następnie w administracji szkolnej w Kowlu. Aresztowany przez NKWD, uniknął jednak deportacji w głąb ZSRR. Po wkroczeniu w 1941 Niemców do Kowla, przeniósł się do Zakopanego, gdzie spędził resztę okupacji. Od 1945 związany był z Elblągiem. Był tu kierownikiem Biblioteki Elbląskiej, kierownikiem Ośrodka Informacji Naukowo-Technicznej Instytutu Torfowego, a od 1958 do emerytury kierownikiem działu naukowego Biblioteki Miejskiej. Przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza elbląskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz sekretarza redakcji „Rocznika Elbląskiego”. Pełniąc tę ostatnią funkcję zasłużył się nie tylko w nieprzerwanym ukazywaniu się czasopisma, lecz także wywierał wpływ na jego naukowy charakter oraz na organizowanie elbląskiego środowiska współpracującego z „Rocznikiem”.

Lockemann Theodor (1885-1945). Urodził się 20.03. w Sülbeck (pow. Einbeck, Niemcy). Studiował nauki przyrodnicze, literaturoznawstwo, historię, filozofię i religioznawstwo na uniwersytecie w Heidelbergu, Getyndze i Lipsku, gdzie doktoryzował się w 1912. Tego roku podjął pracę w wydawnictwie B. G. Tauber w Lipsku, w kilka miesięcy później w bibliotece uniwersyteckiej w Jenie. W 1913 r. przeniósł się do Lipska, gdzie otrzymał posadę pomocnika bibliotekarza w Deutsche Bücherei. W 1914 mianowany został dyrektorem Biblioteki Miejskiej w Elblągu, a po powrocie z frontu (1918) również dyrektorem Archiwum Miejskiego.

Eugen Gustav Kerstan – urodził się 14.9.1889 w Łuczanach, zmarł 30.11.1953 w Schorndorf (Badenia – Wirtenbergia). 1920-1925 był pastorem w Łęczu. Zajmował się historią kościelną i historią regionalną powiatu elbląskiego.