Oficyna wydawnicza

Termin oficyna (łac. „warsztat”, „miejsce pracy”, też „piec” lub „budynek gospodarczy”) używany był od późnego średniowiecza na określenie warsztatu z przyłączoną powierzchnią sprzedażową, gdzie wytwarzano i sprzedawano drogie i wartościowe przedmioty. Terminu tego używano szczególnie w odniesieniu do aptek i drukarni, gdyż w początkowych latach po wynalezieniu ruchomej czcionki drukarze byli nie tylko właścicielami warsztatu drukarskiego, ale jednocześnie wydawcami i księgarzami. Sytuacja ta utrzymywała się nieraz aż do XIX w., także elbląscy wydawcy z tego okresu (Hartmann, Kühn) byli jednocześnie posiadaczami firm świadczących usługi drukarskie oraz właścicielami księgarń i sklepów z artykułami papierniczymi itp. Dzisiaj „oficynami” mienią się głównie małe wydawnictwa, specjalizujące się przede wszystkim w drukarstwie artystycznym lub publikacjach historycznych. Oficynami nazywane są też  małe, odwołujące się do tradycji zakłady, wytwarzające cynowe przedmioty, przeważnie na użytek kolekcjonerów (zabawki, figurki)