Spośród elbląskich jubileuszy założenia miasta najhuczniej obchodzona była siedemsetletnia rocznica jego założenia, na co w dużej mierze wpłynęły względy propagandowo-ideologiczne. Była to pierwsza „okrągła” rocznica powstania Elbląga po Machtübernahme, dlatego tym silniej starano się podkreślić odwieczne związki miasta z niemieckością (stąd liczne odwoływanie się do symboliki krzyżackiej i hanzeatyckiej). Okolicznością sprzyjającą obchodom „z pompą” było też zauważalne od kilku lat ożywienie gospodarcze i rozkwit elbląskiego przemysłu, które pozostawały nie bez związku z militaryzacją kraju, jak również fakt, iż swoje „okrągłe” jubileusze obchodziły w tym roku ważne dla miasta zakłady i instytucje – stuletnią rocznicę zakłady przemysłowe Schichu’a oraz elbląska Szkoła Realna, od 1931 nosząca imię Heinricha von Plauen’a, natomiast stupięćdziesięcioletnią gazeta „Elbinger Zeitung”.

Pierwsza polowa XIX wieku to okres nowych, romantycznych prądów w muzyce niemieckiej i przemian w zakresie gustu i smaku muzycznego, które to powstawały w powiązaniu i na fali wielkich przemian i wstrząsów politycznych, społecznych i kulturalnych epoki Biedermeier i tak zwanej „ery przedmarcowej” (Vormärz). Powstało wiele wybitnych kompozycji dla męskich chórów, na przykład chór myśliwych z Fidelia Beethovena czy chór marynarzy z Latającego Holendra Wagnera. Pierwowzorem dla powstających wówczas stowarzyszeń śpiewaczych (w tym niewątpliwie także elbląskich) był założony w 1809 r. w Berlinie Zelterscher Liedertafel– od nazwiska założyciela Carla Friedricha Zeltera, który był bliskim przyjacielem J. W. Goethego. Zjawisko to przybrało formę „masowego ruchu muzycznego”, nacechowanego ideałami demokratyzmu i liberalizmu. Odkrywano na nowo zarówno muzykę niemieckojęzycznych klasyków, jak i niemiecką pieśń ludową. Wkrótce męskie chóry i stowarzyszenia śpiewacze zaczęły powstawać w całych Prusach. Jak twierdzi Waldemar Górski, Elbląg słynął w XIX wieku męskimi chórami (przynajmniej na szczeblu lokalnym), zauważając jednocześnie, iż był to nurt muzyki amatorskiej, „nie najwyższych lotów”.

W 1837 r. miasto obchodziło jubileusz 600lecia istnienia. Już 22 lutego 1837 r. w władze miasta skierowały do mieszkańców subskrypcję-zaproszenie do obchodów święta. Ogłoszono zbiórkę pieniężną na wystawienie pomnika na placu Fryderyka Wilhelma (od 1816 r., wcześniej Nowy Rynek), obecnie Plac Słowiański) i dokończenie brukowania placu. Każdy wspomagający to przedsięwzięcie miał otrzymać egzemplarz broszury napisanej przez rajcę Ferdynanda Neumanna (1791-1869), która dotyczyła najważniejszych wydarzeń w dziejach Elbląga. Dodajmy, że do wystawienia pomnika ostatecznie nie doszło. Posadzono natomiast 50-letni dąb. Program obchodów został przedstawiony przez magistrat i radnych w specjalnym druku kierowanym do mieszkańców. Ze względu na złą sytuację finansową miasta wydatki na obchody ograniczono do niezbędnego minimum, co w opinii władz zostanie ze zrozumieniem przyjęte przez elblążan (np. zamierzano zrezygnować z iluminacji).