Friedwaldowie przybyli do Elbląga z Torunia. Ojciec zasłużonego dla Elbląga burmistrza Mikołaja Friedwalda, także Mikołaj – był rajcą miejskim w Toruniu. Szczególnie znani są dwaj Friedwaldowie – wspomniany Mikołaj i jego syn Michał. Mikołaj pełnił najwyższą godność miejską – urząd burmistrza w latach 1544-1549. Był on jednym z współtwórców gimnazjum elbląskiego i jego opiekunem z ramienia rady miejskiej. Troszczył się on o zapewnienie bezpieczeństwa miastu...

Ta kupiecka rodzina pojawiła się w Elblągu w połowie XVII wieku. Trzech przedstawicieli tego rodu w wymienionym stuleciu zasiadało w II Ordynku miejskim, w kolejnym – jedynie Heinrich Döring.

Kupiecki ród Jungschultz pojawił się w Elblągu przed XV stuleciem. Funkcje miejskie objęli jednak dopiero w XVI w. W rodzinie tej w wymienionym stuleciu odnotowano jednego rajcę oraz burmistrza. W kolejnym – XVII w. już pięciu rajców i jednego burmistrza. W XVIII w. dwóch przedstawicieli tej rodziny pełniło najwyższą godność w mieście – urząd burmistrzowski.

Ta kupiecka rodzina pojawiła się w Elblągu prawdopodobnie w połowie XVI wieku. W 1580 r. po raz pierwszy jej przedstawiciel zasiadał we władzach miejskich, pełniąc funkcję członka II Ordynku. W następnym stuleciu rodzina ta weszła na stałe w skład kręgu rodzin patrycjuszowskich trzymających władzę w mieście. Czterech jej przedstawicieli zasiadało w II Ordynku, dwóch w radzie miejskiej, dwóch pełniło urząd sekretarza miejskiego. Najwyższy urząd w mieście – burmistrza pełnił Samuel Rogge (1756-1761).

Ród kupiecki, cieszący się szlachectwem. Z rodziny tej wywodzi się szereg znanych i zasłużonych ludzi. Wśród nich uznanie elblążan zyskał zmarły w 1688 r. elbląski aptekarz Gotthard Stroband, autor wydanej drukiem w 1663 r. pracy „Catalogus aller Galenischen und Chymischen Arzneyen die bey Gotthard Stroband Medicamentario in Elbing mit höchsten Fleiss praepariret und zu finden seyn”.

Kupcy i browarnicy należeli do jednej ze znakomitszych rodzin elbląskich. Najstarszy ze znanych nam przedstawicieli tego rodu Dominick – w latach 1603 – 1635 sprawował funkcję pisarza sądu ziemskiego. Kolejni – w XVII stuleciu zasiadali w II Ordynku i radzie miejskiej. Jako pierwszy z tego rodu najwyższą godnośc miejską – urząd burmistrzowski pełnił Fabian Horn (1681-1692), kolejny – Michael Heinrich (1739-1753).

Ta kupiecka rodzina pochodzi z Dolnej Saksonii. W Elblągu Amelungowie pojawili się w drugiej połowie XVII w. Dla miasta szczególnie zasłużył się Johann Heinrich (1746-1796), kupiec i kolekcjoner, kontynuator dorobku pisarskiego pastora Wilhelma Rupsona. Johann Heinrich był doskonałym znawcą ówczesnej literatury historycznej i źródeł. Jego ilustrowana rycinami kronika należy do najlepszych jakie napisano w Elblągu. Skompletował on ponadto odpisy dokumentów dotyczące Nowego Miasta, interesował się heraldyką, sfragistyką oraz numizmatyką i mennictwem.

Ta kupiecka, wielce zasłużona dla miasta rodzina pojawiła się w XVI wieku. Jako pierwszy z tego rodu zasiadał w radzie miejskiej Niclaus Seifert (1455-1463). Odtąd nieprzerwanie – aż do zajęcia Elbląga przez Prusy w 1772 r. jego przedstawiciele pełnili ważne funkcje miejskie. W XV stuleciu w rodzinie tej odnotowano dwóch rajców, w XVI – jednego członka II Ordynku, rajcę i burmistrza, w XVII – czterech członków II Ordynku, czterech rajców i jednego burmistrza, w XVIII wieku – dwóch burmistrzów.

Spiringowie - poborcy ceł w Gdańsku i Elblągu za Władysława IV. Rodzina kupiecka pochodząca z Delft w Holandii. Franciszek ojciec znanych szwedzkich i polskich poborców ceł morskich: Piotra, Teodora, Arenda, Abrahama i Izaaka był kupcem w tym mieście. Po zajęciu Elbląga przez Szwedów w 1626 r. osiadł tu piotr Spiring. Kupił kamienicę na Starym Rynku, zwaną później Domem Królewskim oraz objął w 1627 r. urząd szwedzkiego poborcy ceł w Pilawie. Jeszcze w 1626 r. najmłodszy z braci Izaak przejął po swym bracie kamienicę w Elblągu a następnie urząd szwedzkiego poborcy cła w Pilawie. Od 1637 r. Spiringowie znajdowali się w służbie króla Władysława IV. Arend w imieniu króla pobierał cło w porcie gdańskim, jego brat Abraham w Pilawie i na Zalewie Wiślanym. Interwencja eskadry duńskiej zlikwidowała gdańską komorę celną. Natomiast Abraham pobierał cło do kwietnia 1639 r. oraz wyposażył i zwerbował załogi dla dwóch okrętów, będących w służbie króla do likwidacji polskiej floty w 1641 r.

Najznamienitszym przedstawicielem tego rodu był Heinrich Damerow (ok. 1340 -15 kwietnia 1408), który od około 1389 r. sprawował funkcję elbląskiego burmistrza. Wcześniej poświadczany jest w źródłach jako rajca i szafarz. Jako delegat Rady Miasta reprezentował on wielokroć interesy miast hanzeatyckich, m. in w Rostoku w lipcu 1394, występując przeciwko księciu Johannowi Meklemburskiemu, a następnie kilkakrotnie w Helsingborg przeciwko duńskiej królowej Małgorzacie, obdarzającej swym protektoratem piratów, łupiących statki należące do Hanzy.