Lange Jan – ur. w 1706 r. w rodzinie elbląskiego piekarza Jana i Barbary z domu Brohst. Uczęszczał do gimnazjum w Elblągu od 20.04.1712 (klasa VI młodsza) do 1726 r. Studiował filozofię, historię powszechną i kościelną, matematykę, fizykę i teologię na najpopularniejszym wówczas uniwersytecie niemieckim w Jenie (18.05.1726 do 1729 r.) Duży wpływ na Langa wywarł w czasie studiów profesor Buddeus , u którego mieszkał na stancji i mógł korzystać z jego biblioteki. Po studiach był pastorem w Gera w latach 1729 – 1731, a w latach 1731 – 1735 ochmistrzem dzieci hr. Von Koppa i von Bolma-Baruthe’a. Powrócił do rodzinnego Elbląga w 1735 r. na wiadomość o możliwości otrzymania urzędu konrektora. Pełnił go przez 11 lat, został awansowany 1.05.1746 r. na rektora i kierował gimnazjum do śmierci w 1781 r. pozostawił po sobie sporą spuściznę literacką, głównie druki dotyczące działalności szkoły lub traktujące o jej przeszłości. Był sumiennym pedagogiem, zwolennikiem ostrożnego reformowania programów nauczania i przystosowania ich do wymogów ówczesnego życia. Wprowadził do programu nauczania nowe przedmioty, jak : język polski, historię Polski, publiczne prawo polskie, epistolografia niemiecka. Starał się też zastępować stare podręczniki nowymi, pióra powszechnie wówczas uznawanych autorów, jak np. Ch. Wolff. Sam też napisał podręcznik gramatyki łacińskiej, z której polecił uczyć się gimnazjalistom. Jako rektor miał obowiązek pisania programów nauczania, tez do dysput uczniowskich, sztuk dla teatru szkolnego, panegiryków, okolicznościowych przemówień itp. Niektóre uroczystości, jak np. jubileusz 150-lecia odnowienia gimnazjum, obchodzony był w 1749 r., opisał w specjalnie wydanej rozprawce w 1750 r. Sporo materiałów rękopiśmiennych i drukowanych dotyczy zarówno dziejów, jak i aktualnej wówczas działalności Gimnazjum Elbląskiego zebrał Lange w zbiorze „Gesammelte Nachrichten das Elbinger Gymnasium bettreffend”.

König Ernest – ur. w 1635 r. we wsi Krzywica (Uchtenhagen) koło Stargardu Pomorskiego, w rodzinie pastora. Studia wyższe ukończył w Lipsku pod kierunkiem słynnego profesora Jakuba Thomasiusa. Po studiach pracował w latach 1660 – 1667 w szczecińskim Królewskim Pedagogium jako profesor i subrektor oraz w gimnazjum toruńskim (1667 -1681) na stanowisku rektora. Zdobył wielkie uznanie za gruntowne wykształcenie, duże zdolności pedagogiczne i organizatorskie, ale też wzbudził niechęć za zbyt surowy stosunek do uczniów, upór i nieumiejętność współpracy z przełożonymi. Z tych powodów zwolniono go z obydwu szkół. W 1688 r. Rada Miejska Elbląga zaprosiła go na rektora swego gimnazjum. Przyjął tę propozycję i kierował nim od 9.12.1688 r. do śmierci 1.10.1698 r. pozostawił sporą spuściznę literacką i naukową : kilka rozprawek z retoryki, filozofii, logiki, prawa, pedagogiki oraz liczne pisma związane z pracą w szkołach (mowy, tezy dysput, teksty przedstawień szkolnych itp.)

Koitsch Chrystian Jakub – ur. 13.09.1671 r. w rodzinie rymarza Jana, zamieszkałego w Miśni (Meissen). Szkołę średnią ukończył w rodzinnym mieście. Studiował w Lipsku (1692 – 1696) i Halle. Został współpracownikiem A. H. Francka i za jego protekcją otrzymał posadę „informatora” kilku bogatych studentów, co umożliwiło mu dalsze studia. Po ich ukończeniu pracował w zakładzie oświatowym samego A. H. Francka w Halle na stanowisku inspektora. W 1705 r. został zaproszony przez radę Miejską na urząd rektora do Gimnazjum Elbląskiego. Objął je 14.01.1706 r. i pełnił do śmierci 21.08.1734 r. ( zmarł na febrę lub jakąś chorobę sprowadzoną do Elbląga przez wojska rosyjskie oblegające Gdańsk). Koitsch był bardzo pracowitym i gruntownie wykształconym człowiekiem. Cieszył się uznaniem Rady Miejskiej, która nieraz go broniła przed prześladowaniami seniora miejscowego duchowieństwa dr Schelwiga, zarzucającego rektorowi wyznawanie i głoszenie pietyzmu (pietyści kładli nacisk na rozbudzenie uczuć religijnych poprzez modlitwę, studiowanie Biblii. Ich zadaniem było krzewienie idei pierwotnego Kościoła, religii żywej, pobożności i edukacji warstw najuboższych)

Kalkreuter (Calcidius) Bartłomiej – ur. w Krośnie Śląskim. Studiował w Wittenberdze i na uniwersytetach włoskich, tam też zdobył doktorat z medycyny. Po powrocie z Italii otrzymał stanowisko fizyka miejskiego w Żaganiu. W 1563 r. przeniósł się do Elbląga na taki sam urząd i pełnił go aż do śmierci w 1586 r. Przez półtora roku (1566-1567) był rektorem Gimnazjum Elbląskiego. Prawdopodobnie zajmował to stanowisko w zastępstwie do czasu aż władze miejskie wyszukały odpowiedniego pedagoga, zdatnego do kierowania szkołą.

Isendorf Albert – ur. w 1546 r., syn Melchiora, profesora uniwersytetu królewieckiego. Studia ukończył na uniwersytecie królewieckim, zdobywając stopień magistra (27.03.1572 r.). Od 1575 r. do 1580 r. był profesorem w Gimnazjum Elbląskim. Po rezygnacji z profesury szybko zaczął robić karierę w samorządzie miejskim. W 1580 r. został wójtem, 1582 r. rajcą, a w 1595 r. burmistrzem. Ten ostatni urząd sprawował aż 6-krotnie. Jako burmistrz współpracował z J. Sprenglem i J. Myliusem w reorganizacji gimnazjum. Należał do komisji nadzorującej budowę gmachu gimnazjum. Zmarł 7.12.1615 roku.

Hoppe Jan – ur. około 1510 roku w Budziszynie na Łużycach. Studia wyższe ukończył w Wittenberdze, zdobywając tytuł magistra. Po studiach pracował w Świdnicy i Królewcu w charakterze profesora i rektora. W 1544 r. został powołany na katedrę retoryki w uniwersytecie królewieckim i kierował nią do 1553 roku (w 1549 r. był rektorem tejże uczelni). Z powodu zatargu i sporu z A. Osiandrem musiał opuścić Królewiec. Przeniósł się do Chełmna, gdzie powierzono mu organizację gimnazjum według wzorów J. Sturma. Prześladowany przez biskupa chełmińskiego Jana Lubodzieskiego opuścił miasto i przybył w grudniu 1555 r. do Elbląga, gdzie powołano go na urząd rektora Gimnazjum Elbląskiego.

Hoffmann Jan Daniel – urodził się 10 grudnia 1701 r. w Toruniu w rodzinie Samuela Hoffmanna i Anny Freyberg. Ojciec był tkaczem i kościelnym przy kościele Św. Jerzego, przeznaczonym dla Polaków ewangelików. Była to rodzina biedna, która z trudem wspierała Jana w jego studiach. Początkowo nauki pobierał przy kościele parafialnym, potem kontynuował ją w gimnazjum w Elblągu i Toruniu. W 1722 r. odbył podróż naukową do Gdańska i Królewca. Po powrocie bronił w publicznej dyspucie rozprawki napisanej jako końcowy egzamin w Gimnazjum. Przez kolejny rok czekał na stypendium, które zresztą otrzymał dzięki poparciu Rady Miejskiej od bractwa Dworu Artusa. Studiował w Wittenbergi, Lipsku i Jenie. Po powrocie do Lipska jeszcze rok sam kształcił się, wiele czasu poświęcając na studiowanie w bibliotekach. Studiował filozofię, teologię i język hebrajski. W 1727 r. powrócił do rodzinnego Torunia. Około pięciu lat poszukiwał pracy, prawdopodobnie utrzymywał się z udzielania prywatnych lekcji języka polskiego. W czasach kiedy Hoffmann uczęszczał do Gimnazjum w Toruniu, nie było w nim lekcji języka polskiego opłacanych przez miasto.

Hoffmann Fryderyk – ur. w 1627 r. w rodzinie Pawła, pastora w Bolesławcu na Śląsku. Uczył się w gimnazjach Bolesławca, Wschowy, Torunia i Elbląga. Jako elbląski stypendysta kształcił się na uniwersytecie bremeńskim i w Helmstedt. Studiował filozofię, teologię i prawo. W 1653 r. został wezwany do powrotu i objęcia stanowiska profesora w Gimnazjum Elbląskim. Po roku pracy awansował na konrektora. Szybko zasłynął jako zdolny pedagog i poeta. Otrzymał propozycję objęcia rektoratu w Berlinie – katedry etyki we Frankfurcie nad Odrą i urzędu konrektora w Toruniu. Pozostał na prośby Rady Miejskiej w Elblągu, a w 1667 r. otrzymał nominację na rektora.

Himmelreich Piotr – ur. około 1530 r. w Królewcu. Studiował na uniwersytetach w Królewcu (1544-1555, gdzie zdobył tytuł magistra), Frankfurcie nad Odrą, Lipsku, Wittenberdze oraz Roztoce. W 1563 r. powrócił do Królewca i został mianowany subinspektorem alumnów książęcych na miejscowym uniwersytecie. Jesienią 1564 r. przybył do Elbląga i objął urząd rektora gimnazjum. Po kilku miesiącach zrezygnował, aby móc zostać rezydentem Elbląga na dworze królewskim.

Heyll (Heyle) Krzysztof – ur. w 1499 r. w Wiesbaden. Był synem szewca. Kształcił się w szkołach rodzinnej Nadrenii oraz na uniwersytetach w Lipsku ( uzyskał stopień bakałarza w 1521 r. ), Montpellier, Paryżu i Orange (tutaj zdobył tytuł doktora medycyny w 1530 r.) Praktykę lekarską rozpoczął wiosną 1531 r. w Kołobrzegu. Kontynuował ją w Słupsku i Królewcu, tutaj został zaangażowany na nauczyciela łaciny dla ks. Anny Zofii, córki ks. Albrechta. W 1537 r. został zatrudniony w Gimnazjum Elbląskim w charakterze profesora greki i medycyny. Przejściowo po odejściu W. Gnapheusa w r. 1541 pełnił obowiązki rektora.