Rhode Heinrich – urodził się 27 września 1701 r. w Elblągu. Ojciec jego Franciszek Adam Rohde w latach 1713-1720 sprawował urząd elbląskiego burmistrza, matką jego była Dorota córka burmistrza elbląskiego Rafaela Bogusława Nakielskiego. Heinrich Rohde w 1720 r. ukończył elbląskie gimnazjum. W 1721 r. w towarzystwie sekretarza elbląskiej Rady Miejskiej Möllera udał się do Warszawy dla nauki języka polskiego i zaznajomienia się z prawem polskim. W tymże roku podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Krakowskim. Jednak już w następnym tj. 1722 r. przez Częstochowę, Wrocław, Legnicę i Zgorzelec odbył podróż, udał się do Lipska, a stamtąd do Halle, gdzie w miejscowym uniwersytecie studiował prawo i matematykę oraz uczył się języka francuskiego. Pod koniec 1724 r. wrócił do Lipska, gdzie u hrabiów Reuß na krótki okres objął funkcję ochmistrza dworu. Przez pół roku kontynuował studia prawnicze w Lejdzie, zwiedził w tym czasie Hagę, Amsterdam i Rotterdam. W 1725 r. wrócił do rodzinnego miasta, gdzie objął funkcję sekretarza Rady Miejskiej. W tymże roku reprezentował swe miasto na Sejmiku Generalnym w Malborku oraz Sejmie w Grodnie. Także w następnych latach brał udział w sejmikach Prus Królewskich i Rzeczypospolitej. Jako obserwator z ramienia Rady Miejskiej brał udział w elekcji Augusta III (1733 r.) Żonaty był dwukrotnie. Po raz pierwszy zawarł związek małżeński w 1728 r. z Marią, córką Henryka Horna, kupca i rajcy miejskiego, która zmarła w tym samym roku...

W 1237 r. pod wodzą mistrza krajowego Hermanna Balka Krzyżacy założyli na terenie dzisiejszego Elbląga swój gród i dali początek miastu. Pierwsi osiedleńcy rekrutowali się w znacznej mierze z młodych lubeczan i mieszkańców innych miejscowości westfalskich. Przenosząc ze sobą ojczyste obyczaje zadbali również o opiekę duszpasterską. Pierwsza prowizoryczna świątynia stanęła pośrodku zakładanego miasta ok. 1240 r. Poświęcono ją patronowi żeglarzy – świętemu Mikołajowi. Pod koniec XIII wieku przybyło tak dużo ludności iż zaistniała potrzeba rozbudowy kościoła. Powstała wtedy trójnawowa halowa świątynia z portalami w nawach bocznych. W pełni rozkwitu gotyku, przebudowano kościół nadając mu wygląd bazyliki, a następne przebudowy dały wygląd późnogotyckiej świątyni halowej zwieńczonej sklepieniem gwieździstym. Od strony rzeki Elbląg upiększono kościół trzema wieżami, z których środkowa otrzymała w 1598 r. piękny renesansowy hełm i mieściła w sobie siedem dzwonów...

Powszechne Prawo Krajowe zawierało odnośnie chrztów tylko krótkie wzmianki, że dzieci ślubne powinny być chrzczone w religii ich ojca, w przypadku małżeństw wyznaniowo mieszanych synowie powinni być chrzczeni w religii ojca, córki natomiast w religii matki, a dzieci nieślubne również w religii matki. 23.02.1802 r. wyszło Rozporządzenie gabinetowe podpisane przez Fryderyka Wilhelma III, w którym nakazywano aby dzieci chrzczono przed upływem sześciu tygodni od ich narodzin, nie było w nim mowy o przymusach religijnych zostawiając duchownym zadanie rozsądnego wpływania na rodziców. Chrzest bowiem w żaden sposób nie miał zaszkodzić dziecku, a jego brak mógł ujawnić się negatywnie w dalszym jego życiu. W Elblągu utarł się zwyczaj, że znamienite rodziny posiadały w domach chrzcielnice i tam też odbywały się chrzty ich dzieci, natomiast w kościele chrzczono dzieci biedniejsze jak i dzieci nieślubne...

Wyższa zwykle śmiertelność wśród mężczyzn była przyczyną powstawania problemów zaopatrzenia wdów i sierot. Prawo przewidywało możliwość pozostawania przez pewien okres czasu mieszkania w plebanii lub zamieszkania w parafialnym domu wdów po pastorach, nawet dochody przez krótki czas otrzymywały wdowy po zmarłej osobie. Jednakże najczęściej osoby takie pozostawiane były łasce rodziny. Pastorzy elbląscy postanowili rozwiązać ten problem drogą otworzenia własnej kasy wdowiej. W 1620 r. piętnastu pastorów wpłaciło po 40 talarów, co dało sumę 600 talarów, które przekazano kasie miejskiej. Odsetki miały tworzyć właściwy fundusz zapomogowy. Niestety Rada Miasta postanowiła nie wypłacać odsetek i taki stan trwał do 1738 r. kiedy to senior pastorów Daniel Rittersdorf wynegocjował zwrot samych złożonych ponad stu laty funduszy i wraz z innymi pastorami założył elbląską kasę wdowią...

Pierwsza wzmianka o nowomiejskim kościele Trzech Króli ukazała się w roku 1341. Kościół parafialny poświęcony Trzem Królom zaplanowano z dużym rozmachem, lecz ze względów finansowych nigdy nie ukończono budowy i oddzielnie stojąca wieża została nie połączona z korpusem kościoła. Kościół w wyniku reformacji przeszedł w posiadanie zwolenników Marcina Lutra. 6. czerwca 1881 r. w starym kościele odbyła się ostatnia msza, 19. kwietnia 1882 odbyło się położenie kamienia węgielnego pod nowy kościół, przez proboszcza Rhode, 29. sierpnia 1883 kula wieży kościelnej została poświęcona przez kaznodzieję Salomona, nocą na pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia 1883 r. zabiły po raz pierwszy dzwony a 17. marca 1885 r. odbyło się uroczyste poświęcenie przez gdańskiego generalnego superintendenta D. Taube. Projekt wykonał inspektor budowlany Bohl z Berlina, budowę nadzorował mistrz budowlany Ungetüm. Materiały budowlane kosztowały 250.000 marek. Nowa świątynia w stylu neogotyckim, z cegieł wypalanych, wznosiła swoją widoczną z daleka, wąską wieżę o wysokości 67 metrów...

O kościele św. Anny najwięcej informacji znaleziono w księdze rachunkowej, która spełniała rolę kroniki parafialnej. Prowadził ją prowizor kościoła Gottfreis Brauser, który urząd swój sprawował w latach 1778-1817. To właśnie on odnalazł dokumenty związane z budową kościoła. W 1610 r. zlecono majstrowi Wilhelmowi Pohlen’owi zbudowanie niewielkiego kościoła z dzwonnicą na dachu. Rada miasta na ten cel przyznała 26 000 cegieł. Budowę ukończono w 1621 r. Kościół długo czekał na własnego duszpasterza bo do 1625 r., gdzie funkcję tę objął Christoph Alt. Z rozebranego kościoła św. Jakuba przeniesiono do nowego kościółka chrzcielnicę, wykonaną z kamienia gotlandzkiego, która zresztą wcześniej stała w kościele św. Mikołaja. W jej czaszy umieszczono mosiężną misę z wygrawerowanymi literami. Kiedyś zapewne była ona własnością jednej z patrycjuszowskich rodzin elbląskich, z której chrzczono dzieci...

Kościół św. Jerzego (Neustädtische ST. Georg Kirche)- był kościołem szpitalnym Nowego Miasta Elbląga, związanym od najdawniejszych czasów z nowomiejskim kościołem Trzech Króli. Stał on daleko na polach nowomiejskich. Pierwsza wzmianka o tym zabytku pochodzi z 1340 roku. Był to kościół szpitalny zbudowany obok szpitala dla trędowatych. (Święty Jerzy- patronował szpitalom. O jego wstawiennictwo proszono zwłaszcza przed bitwą. Kult św. Jerzego szeroko rozpowszechnił się od IV wieku (na Wschodzie), gdzie był czczony jako jeden z największych męczenników, a od IX wieku - na Zachodzie jako święty wspomożyciel. Modlitwa do Św. Jerzego pomagała bez wyjątku wszystkim i na wszystko.) Kościół św. Jerzego początkowo był ryglowy, następnie w XV wieku obmurowany cegłą, jednonawowy, z płaskim malowanym stropem a na dwuspadowym dachu umieszczono małą sygnaturkę. Niestety, z dawnego wyposażenia wnętrza do czasów obecnych nic się nie zachowało. W pierwszych latach istnienia funkcję proboszcza pełnił Henryk Vogelsang. Świątynia funkcjonowała dzięki darczyńcom, fundacjom oraz wsparciu Rady Miasta. W XVI w. wymieniono strop dekorując go manierystyczną polichromią. W kościele odprawiano tylko kwartalne nabożeństwo komunijne, najczęściej w marcu, czerwcu, wrześniu i grudniu. Świątynia ta była jedną z najbardziej zaniedbanych kościołów elbląskich. W 1652 r. witryk (zajmujący się obsługą kościoła parafialnego) Michael Land znalazł ukrytą i zamurowaną w ścianie płaskorzeźbę św. Jerzego na koniu oraz różne kielichy, monstrancje i relikwiarze...

W 1824 r. (30 IV) król Prus Fryderyk Wilhelm III nadał kupcom morskiego i handlowego miasta Elbląg, na wielokrotnie ponawiane prośby, prawa korporacji. Ustrój organizacji normował nadany przez króla statut. Składał się on z 11 rozdziałów i regulował następujące zagadnienia: korporacja i jej członkostwo, sprawy pozostające w kompetencji korporacji, starsi korporacji, ich powoływanie i kompetencje, zarząd portu, kasa korporacji i jej zarząd, zawieszenie i utrata praw członkowskich, przyjmowanie uczniów i personelu pomocniczego, odwołania do instancji nadrzędnych.

John Prince-Smith urodził się 20 stycznia 1809 w Londynie, zmarł 3 lutego 1874 w Berlinie. Był ekonomistą klasycznym, politykiem i publicystą, zwolennikiem liberalizmu gospodarczego i wolnego handlu. Z pochodzenia Anglik, został naturalizowanym obywatelem Prus, a później państwa niemieckiego. Jego ojciec – prawnik – w 1817 roku wyjechał do Gujany Brytyjskiej (dziś Gujana), gdzie otrzymał posadę jako urzędnik skarbowy i zabrał małoletniego syna ze sobą. W 1820 John powrócił do Londynu i zaczął uczęszczać do Eton, lecz po śmierci ojca, która nastąpiła dwa lata później, musiał zacząć zarabiać na swoje utrzymanie, imając się różnych zawodów (m. in. urzędnika bankowego, sprawozdawcy parlamentarnego i dziennikarza). W 1831 r. wyjechał do Hamburga, gdzie pracował na zlecenie angielskiej gazety. W tym samym roku w kwietniu przybył do Elbląga, gdzie objął posadę nauczyciela języka angielskiego w tutejszym Gimnazjum. Zatrudnienie go na tym stanowisku wynikało pośrednio z testamentu Pott-Cowle’a, który Gimnazjum uczynił jednym z beneficjentów legatu, zaś odsetki od sum zapisanych szkole miały być przeznaczone na zatrudnienie wykładowcy języka angielskiego, którym w miarę możliwości powinien być rodowity Anglik. Prawdopodobnie właśnie w Elblągu Prince-Smith nasiąkł ideałami liberalizmu, które były jego dewizą w późniejszej szerokiej działalności.

Urodził się 27 maja 1771 r. w Elblągu, zmarł 9 lutego 1838 w Berlinie. Matematyk, doktor filozofii, tytuł uzyskał w Berlinie w 1823. Przed 1808 był członkiem elbląskiej Rady Miejskiej, a także sprawował funkcję asesora sądu miejskiego. Był też członkiem dwóch wysłanych do Berlina zgromadzeń deputowanych stanów oraz autorem memorandum, uzasadniającego konieczność i słuszność zrekompensowania mieszkańcom Elbląga przez państwo strat finansowych, jakie ponieśli oni z tytułu różnorakich świadczeń na rzecz państwa w czasie wojny.