Urodził się 15 kwietnia 1577 r. w Królewcu. Jego ojciec Grzegorz był kupcem, matka Brygida, córką rajcy w Starym Mieście Królewcu – Floriana Langenau. W 1596 r. ukończył studia na uniwersytecie królewieckim, a następnie został wysłany do Polski dla nauki języka polskiego. Po przedwczesnej śmierci ojca, jego prawni opiekunowie – bracia ojca wysłali go do Elbląga – do Michała Brauna na naukę zawodu kupieckiego. W 1604 r. ożenił się z Reginą Zulike, córką Marcina Zulike – kupca elbląskiego

Urodził się 14 kwietnia 1567 r. w Elblągu. Ojcem jego był Merten Stiemer – obywatel elbląski, matką – Elżbieta z domu Rossin. Ukończył Gimnazjum Elbląskie, po czym rodzice wysłali go do Krakowa na naukę języka polskiego. Dla nabycia ogłady towarzyskiej odbył podróż do Niemiec, odwiedzając m.in. Norymbergę, Augsburg i Strasburg. Po powrocie do rodzinnego miasta w 1593 r., w wieku 26 lat ożenił się z Dorotą Weinrichten – córką rajcy elbląskiego, z którą przeżył 32 lata.

Rodzina Fuchs jest starą zasiedziałą rodziną elbląską z 16-wiecznymi tradycjami. Michał Fuchs urodził się w Elblągu w 1572 roku, ojcem jego był Dominik Fuchs – obywatel elbląski, matką – Urszula z domu Rautenberg. Ukończył Gimnazjum Elbląskie, poczym podjął studia na Uniwersytecie Królewieckim. Po odbytych studiach wyruszył w ośmioletnią podróż edukacyjną – jako opiekun Andrzeja, syna Rafała Leszczyńskiego – wojewody brzeskiego.

Spośród elbląskich legend powszechnie znaną wydaje się jedynie opowieść o dzielnym piekarczyku, który uratował miasto przed krzyżackim najazdem. Jako jedyny doczekał się on też materialnego znaku pamięci w postaci pomnika. Z miastem związanych jest jednak bardzo wiele, mniej lub bardziej oryginalnych podań, które jednak popadły w zapomnienie, choć w ostatnich latach doczekały się przypomnienia w publikacjach m. in. J. Charytoniuka, R. Sulimy-Gillowa czy D. Bartona...

Elbląg od momentu założenia stał się ośrodkiem handlu – co zresztą przyczyniło się do rozwoju rzemiosła. Rosnące zapotrzebowanie na przedmioty służące do celów kultowych, religijnych oraz ozdoby osobiste, stwarzały dogodne warunki dla rozwoju rzemiosła złotniczego. Bliskość Malborka z dworem Zakonu Krzyżackiego również była korzystna, gdyż stamtąd napływały liczne intratne zlecenia dla elbląskich złotników. W Elbląskiej Księdze Wojennej (Elbinger Kriegsbuch) z 1385 roku, wśród 17 już istniejących na terenie Starego Miasta cechów rzemieślniczych wymienia się właśnie złotników. Według przepisów kandydat na mistrza w danym zawodzie musiał posiadać świadectwo wolnego i prawego urodzenia , świadectwo ukończenia nauki, dobre zachowanie w innych miejscowościach (w których pracował), obowiązek posiadania 12 grzywien, niezbędnych narzędzi i ubrań, a także powinien posiadać prawa miejskie. Zadaniem członków cechów było, także opiekowanie się wdowami po zmarłych mistrzach. Każdy kandydat, który chciał zostać mistrzem w danym cechu sprawdzany był przez starszego cechowego. Niejednokrotnie z wyzwoleniem się na mistrza związany był przymus nawet kilkuletniej wędrówki po innych miastach, w celu zapoznania się z nowymi technikami i udoskonaleniem warsztatu (szlifowanie, polerowanie, grawerowanie). O warunkach przyjęcia do cechu złotników elbląskich i samej organizacji mówi odpis statutu zachowany w Archiwum Państwowym w Gdańsku z ok. 1430 r., który wskazywał takie wymogi. Najstarszy statut złotników był dokumentem wystawionym przez sam cech, a nie jak kolejne przez burmistrza i Radę miejską. Statut z 1594 roku zaostrzył swoje przepisy co do oględzin wyrobów i niewartościowej pracy. Był on aktualny w następnych wiekach, jedynie uzupełniany poprzez aneksy wydawane przez Radę miasta, ale najczęściej na prośbę cechu...

Urodził się 17 lutego 1601 r. w Elblągu. Jego ojcem był Teofil Helwing kupiec elbląski, matką Justyna, córka elbląskiego burmistrza Johanna Jungschultza. Matka zmarła gdy ukończył zaledwie rok życia, a jego wychowywaniem zajęła się babcia – żona ówczesnego burmistrza Georga Widera. Michał Helwing uczęszczał do Gimnazjum w Elblągu. W wieku 14 lat został wysłany do domu ówczesnego burmistrza Torunia, celem nauczania się języka polskiego. W 1618 r. wrócił do Elbląga, gdzie kontynuował naukę w miejscowym gimnazjum. W następnym roku podjął studia prawnicze na uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą. W 1623 r. powrócił do rodzinnego miasta i tym samym roku towarzyszył delegacji miejscowej na sejm do Warszawy, celem zapoznania się z prawami Rzeczypospolitej i obyczajami panującymi na dworze królewskim. Pod koniec tegoż roku udał się do Rostoku by kontynuować studia prawnicze. Ponieważ w mieście tym panowała zaraza – przez Wismar, Lubekę, Hamburg – udał się do Gröningen, gdzie przez jeden rok studiował prawo...

Schubert Johann Ernst (pseud. Drusus Pruthenicus Westen) był ewangelickim pastorem i teologiem. Urodził się 24 czerwca 1717 w Elblągu, zmarł 19 sierpnia 1774 w Greifswaldzie. Jego rodzicami byli Adreas-kaznodzieja i Anna – z domu Friese, córka kupca. Oboje zmarli, gdy Johann Ernest był małym dzieckiem. Ukończył on gimnazjum w Elblągu i w 1734 rozpoczął studia na uniwersytecie w Jenie. Studiował tam na fakultetach filozoficznym, filologicznym, matematycznym, prawniczym i teologicznym. Od 1737 wykładał w Wittenberdze filozofię i teologię, a jego wykłady cieszyły się dużą popularnością. W 1738 został mianowany członkiem kadry wykładowczej wydziału filozofii. Ponieważ jednak władze uczelni zatrzymywały mu dochody z wykładów, porzucił te pracę i udał się do Zeitz, gdzie zatrudnił się u superintendenta Friedricha Schulza

Urodził się 13 września 1684 r. w Elblągu, ojciec jego, także Johann był członkiem III ordynku, pełnił funkcję pisarza w elbląskiej kancelarii, matka- Anna była córką kupca i członka III ordynku Zachariasza Tettelbacha. Gdy miał 3 lata zmarł mu ojciec. Uczęszczał do Gimnazjum Elbląskiego, a po jego ukończeniu w 1705 r. podjął studia prawnicze na uniwersytecie w Królewcu. W 1710 r. zmarła mu matka. Od tego czasu przebywał w domu Carla Friedricha Lauen – radcy dworu królewskiego w Królewcu i sędziego sądu apelacyjnego. Po ukończeniu studiów, w listopadzie 1715 r. wrócił do Elbląga, gdzie w roku następnym objął stanowisko pisarza w kancelarii miejskiej. W 1718 r. ożenił się z Elżbietą, wdową po Henryku Jacobsenie...

Urodził się 25.10.1700 r. w Elblągu, ojciec jego – George Rogge był kupcem, członkiem elbląskiego cechu browarników oraz członkiem III ordynku. Samuel uczęszczał do Gimnazjum Elbląskiego, które ukończył w 1720 r. Tego samego roku podjął studia na uniwersytecie w Królewcu. Po roku wrócił do rodzinnego miasta (05.04.1721 r.), by po kilku dniach udać się do Halle, gdzie kontynuował studia prawnicze. Przez Lubekę, drogą morską, w lipcu 1724 r. wrócił do Elbląga. Tu w 1727 r. objął urząd notariusza w kancelarii Nowego Miasta. W 1730 r. ożenił się z Anną Dorotą – córką burmistrza Bartłomieja Meienreisa. Miał troje dzieci (synów) z których jeden zmarł w dzieciństwie...

W 1400 spłonęła doszczętnie elbląska kaplica pod wezwaniem św. Jerzego, wzniesiona jako wotum przez grupkę Holendrów, wdzięcznych świętemu za ratunek po rozbiciu się na morzu ich statku. Według legendy w zgliszczach odnaleziono nietkniętą hostię, zamknięta w monstrancji. Na wieść o cudzie do miejsca tego zaczęły ciągnąć rzesze pątników, z których niektórzy mieli doznać uzdrowienia, zarówno na duszy jak i na ciele. Na miejscu spalonej kaplicy wzniesiono nowy kościół. Budowa ukończona została w 1405 r. Informację na ten temat zawierała inskrypcja z błogosławieństwem ciągnąca się na podobieństwo wstęgi na murze po zewnętrznej stronie kościoła. Jak zauważał w pierwszej połowie XX w. elbląski archiwista Hermann Kownatzki, inskrypcja tego typu była cechą szczególną budowli wznoszonych przez Zakon Krzyżacki. Poświęcenie kościoła odbyło się jeszcze przed jego ukończeniem, w 1402 r. Aktu tego dokonał ówczesny biskup warmiński Henryk, który też podarował świątyni list odpustowy. Podobny list otrzymał kościół od arcybiskupa ryskiego Jana. Listy odpustowe wpłynęły niewątpliwie na to, iż miejsce stało się jeszcze bardziej uczęszczane przez pielgrzymów.