W przebiegu dziejów wiele kamienic na Starym Mieście zmieniało swoich właścicieli jak również przeznaczenie. I był to naturalny proces. Tak było m.in. z kamienicą, pierwotnie siedzibą cechu kramarzy (das Krammerzunfthaus) przy ul. Garbary 29, którą w 1912 r. kupił wybitny elblążanin Carl Pudor i uruchomił w niej Muzeum Miejskie. Kamienica ta została wypalona na początku lutego 1945 r. i dzisiaj znajduje się tutaj (jeszcze) puste miejsce. Podobny los spotkał jedną z najładniejszych staromiejskich kamienic przy ul. Św. Ducha 3, która dzisiaj wraz z nr 4 tworzy Kamienice Staromiejskie – z piękną Salą Ślubów USC. Elblążanie starszego i średniego pokolenia pamiętają z pewnością okaleczoną wojną fasadę z czerwonej cegły przy ul. Św. Ducha 3, przez długie lata podpartą drewnianymi przyporami, z pustymi otworami okiennymi, z portalem na przestrzał, z resztkami dawnych zdobień etc. Ta majestatyczna ruina, niemy i zarazem ostrzegający pomnik wojennego kataklizmu, stała w takim stanie do połowy lat 90. ubiegłego stulecia...

Dla wielu historyków nie ulega żadnej wątpliwości że 10 lutego 1945 r. Armia Czerwona zdobyła po ciężkich – dwutygodniowych walkach Elbląg. Miasto zostało zdobyte w podobny sposób jak Kołobrzeg, Wrocław czy Berlin i pewnością nie można tu mówić o jakimkolwiek wyzwoleniu, jak na przykład w odniesieniu do polskiego Lublina, Sandomierza, Krakowa, czy Włocławka. Długotrwała i zażarta obrona Elbląga doprowadziła do setek ofiar i wielkich zniszczeń substancji miejskiej, ale jednocześnie umożliwiła tysiącom uciekinierów z Prus Wschodnich przedostanie się przez zamarznięty Zalew Wiślany w kierunku Mierzei Wiślanej i Gdańska. Poniżej dwa cytaty naocznego świadka wydarzeń z tamtych dni...

Pierwsza bitwa II wojny światowej miała miejsce niespełna 45 km od Elbląga. Niemcy próbowali zdobyć mosty na Wiśle. Podczas bitwy wojska Niemiec użyły ogromnych sił, w tym i lotnictwa. Mimo wielu miesięcy przygotowań, ich misterny plan się nie udał. Co prawda, lotnicy wykonali postawione im zadanie, ale siły lądowe nie wykorzystały zaskoczenia. Odgłosy potyczki na stacji kolejowej w Szymankowie zaalarmowały żołnierzy polskiego garnizonu w Tczewie, którzy nie dopuścili Niemców do przejęcia mostów. Ostatecznie, po całodniowej obronie, żołnierze polscy wycofali się z miasta, przedtem wysadzając w powietrze oba mosty. Wokół lej bitwy narosło wiele legend. Według jednej z nich. mosty były atakowane przez samoloty na stałe bazujące w Elblągu. Autor, w syntetyczny sposób przedstawia przebieg próby zdobycia przez Niemców mostów w Tczewie. Jednocześnie dokładnie prezentuje eskadry lotnicze biorące czynny udział w tamtych wydarzeniach. Ostatecznie dowiadujemy się, że eskadry lotnicze atakujące mosty na Wiśle korzystały z lotniska w Elblągu, co prawda jednorazowo, ale nie byty to samoloty jednostki tam stacjonującej.

Cowle Richard (1755 -1821w Gdańsku) kupiec angielskiego pochodzenia, jeden z największych filantropów elbląskich XIX wieku. Urodził się w Berwick-upon-Tweed - małym miasteczku, będącym najbardziej na pn. wysuniętym miastem w Anglii, oddalonym ok. 4 km od szkockiej granicy. Po zdobyciu majątku (głównie za sprawą udanych interesów w Kłajpedzie) osiadł 1793 w Gdańsku, do wyjazdu stamtąd zmusiło go jednak zajęcie miasta przez Francuzów w 1807 r. Przeprowadził się wówczas do Elbląga.

Można przypuszczać, że przyszły rok będzie zdominowany, nie tylko w Elblągu, przygotowaniami oraz rozgrywkami w ramach Mistrzostw Europy w piłce nożnej – Euro 2012. Ale z pewnością przy tej okazji władze naszego miasta nie zapomną, że w roku 2012 minie sto lat od powstania lotniska w naszym mieście. Jego dzieje są bowiem niezwykle interesujące i nierozerwalnie związane z nowoczesną historią Elbląga. Jak wiadomo, na przełomie XIX i XX wieku pojawiło się szereg wynalazków, które wkrótce zrewolucjonizowały świat. Do tych wynalazków należał również samolot. Powszechnie za narodziny lotnictwa uważa się udany wzlot dwupłatowca Flyer, którym w Północnej Karolinie 17 grudnia 1903 r. polecieli dwaj Amerykanie - bracia Wright. Tym, czym dla świata był wyczyn braci Wright, tym dla dawnych elblążan było lądowanie w sierpniu 1912 r. na łąkach nieopodal miasta, aeroplanu kierowanego przez ówczesnego niemieckiego łowcę rekordów w lotach długodystansowych – Otto Stiefvatera. Wykonywał on przelot do Królewca, ale z powodu braku benzyny musiał przymusowo lądować w okolicach dzisiejszego mostu na Fiszewce....

Herb Elbląga w postaci zbliżonej do używanej obecnie, tzn. z dwoma krzyżami pojawia się po raz pierwszy na pieczęci z 1357 r. Dopiero jednak od 1377 r. wizerunek tych dwóch krzyży ujęty zostaje w tarczę, co pozwala uznać go za przedstawienie herbowe...

Martin Liewald - nie znamy jego daty urodzenia, okresu młodzieńczego czy odbytych studiów. Urodził się w Malborku w rodzinie rzemieślniczej, ojciec był szewcem. Pierwszą wiadomość o jego działalności w Elblągu mamy z 1661 r., kiedy objął tu urząd sekretarza rady miejskiej. W 1669 r. wybrany został rajcą i od tego czasu pełnił szereg funkcji i urzędów miejskich : asesora (1669, 1671), sędziego staromiejskiego (1670), pana młyńskiego (1671-1673), pana wetowego (1674) oraz Rybickiego (1675-1677, 1679-1680). W 1681 r. obrany został burmistrzem. Dwukrotnie pełnił urząd prezydującego burmistrza (1683, 1687) oraz także dwukrotnie (1684, 1687) urząd burgrabiego królewskiego. Martin Liewald bezprawnie przywłaszczył sobie herb rodziny Lehwald pochodzącej z Prus...

Meienreis Daniel - urodził się 18 sierpnia 1609 r. w Elblągu jako syn Mikołaja Meienreisa, członka II Ordynku i wójta elbląskiego. Uczęszczał do gimnazjum elbląskiego. W czerwcu 1622 r. wpisany został do metryki uniwersytetu królewieckiego. W 1624 r. uczył się języka polskiego w Działdowie, a w 1628 r. udał się do Anglii w celu uzupełnienia wykształcenia. W Anglii przebywał jeden rok. Następnie odwiedził Francję, Zelandię i Holandię, studiując w Fencker i Groningen (1632). W 1633 r. wrócił do Elbląga, a w 1634 r. ożenił się z Elżbietą Sieffert, córką Bartłomieja Siefferta. Z tego związku miał dziesięcioro dzieci, z których siedmioro zmarło w dzieciństwie. Daniel Meienreis szybko zrobił karierę urzędniczą. W 1641 r. został członkiem II Ordynku, w 1645 r. wójtem, a dwa lata później wszedł w skład rady miejskiej. Jako rajca zarządzał Kamlarią Wewnętrzną i Zewnętrzną, a także Urzędem Młynnym i Urzędem Szpitalnym...

Koye Johann - urodził się 10 maja 1583 r. w Elblągu. Ojcem jego był Georg Koye – sekretarz rady miejskiej w Elblągu, matką – Katarzyna, córka burmistrza elbląskiego Johana Sprengela von Bern. Po wczesnej śmierci rodziców opiekę i wychowanie zapewnił mu dziadek ze strony matki – Johann Sprengel. Johann Koye ukończył gimnazjum elbląskie. W wieku 17 lat podjął studia uniwersyteckie w Altdorfie, Marburgu i Lejdzie, odbył również podróż do Francji i Anglii. Po studiach i podróży edukacyjnej wrócił do rodzinnego miasta, gdzie w 1611 r. otrzymał posadę sekretarza rady miejskiej. W 1614 r. w wieku 31 lat ożenił się z Anną Friedwald, córką burmistrza Michała Friedwalda. Z tego związku miał sześcioro dzieci, z których pięcioro zmarło w dzieciństwie. Jego żona Anna zmarła w 1625 r. Johann ożenił się ponownie z Elżbietą Braun, która zmarła po pięciu latach...

Bottischer (Botger, Bottinger, Bodinger, Bodecker) Valentin, elblążanin należał do nobilitowanej, patrycjuszowskiej rodziny, właścicieli posesji na 11 I 12 przy ulicy Mostowej w Elblągu. Ród ten pochodził z kantonu Zurych. W Prusach jego przedstawicieli odnajdujemy już w 1272 r. Rodzina bardzo zasłużona dla miasta Torunia, Gdańska i Elbląga. Valentin Bottischer urodził się w Toruniu. Nie znamy daty jego urodzin, dzieciństwa i wczesnej młodości. W 1547 r. wybrany został rajcą elbląskim, pełniąc z jej ramienia liczne funkcje i urzędy miejskie : kamlarza zewnętrznego (1550) i wewnętrznego (1552), pana wetowego (1551), sędziego staromiejskiego (1553, 1566), sędziego ziemskiego (1555-1559), Rybickiego, pana drogowego i piwniczego (1562), pana młyńskiego (1563-1565), pana szpitalnego (1566-1573). Jako rajca miejski w 1570 r. sprawował najwyższą godność w mieście – burgrabiego królewskiego. W 1574 r. został burmistrzem i ponownie burgrabią królewskim (1575), kierował Urzędem Szpitalnym. Był posiadaczem majątku Hansdorf. Miał dwóch synów – Johanna – rajcę elbląskiego i Valentinusa – burmistrza gdańskiego w latach 1619-1635...