Historia, artykuły, słownik historyczny
Wolfgang Jaenicke
Wolfgang Jaenicke – urodził się 17 października 1881 jako syn wrocławskiego burmistrza. Ukończył wrocławskie gimnazjum, a następnie studiował prawo we Fryburgu, Wrocławiu i Berlinie. Po ukończeniu studiów sprawował funkcję asesora magistrackiego w mieście Lichtenberg, skąd został powołany do Elbląga, gdzie przez pól roku (styczeń 1919-lipiec 1910) zastępował zmarłego burmistrza Elditta. Następnie przeniósł się do Poczdamu, gdzie pracował jako członek Rady Miasta, a 3 października 1913 został przez członków elbląskiego magistratu wybrany drugim burmistrzem (na stanowisku tym zastąpił ustępującego burmistrza dr Schallera, który przeniósł się do Berlina). Urząd objął Jaenicke pierwszego stycznia następnego roku i sprawował go przez prawie pięć lat – funkcję złożył 30.09.1918 w wyniku wybrania na stanowisko pierwszego burmistrza Zeitz. Okres urzędowania Jaenicke przypadł na bardzo ciężkie dla miasta czasy pierwszej wojny światowej. Przez dwa lata nie sprawował on praktycznie funkcji burmistrza w mieście, gdyż został zmobilizowany do służby wojskowej (od sierpnia 1914 do października 1916). Służył w randze kapitana i otrzymał szereg odznaczeń. Miasto nie zostało w prawdzie bezpośrednio dotknięte działaniami wojennymi, pośrednie reperkusje były jednak bardzo dotkliwe. Wielu elblążan powołano pod broń, a część z nich zginęła na froncie „für Kaiser und Vaterland”. Wojenna drożyzna i braki w zaopatrzeniu ludności cywilnej doprowadziły do rozruchów w mieście w październiku 1916 i grudniu 1917 (podczas tej drugiej fali splądrowany został dom towarowy Löwenthala, a także inne sklepy), policja odnotowywała też zwiększoną ilość przestępstw, zwłaszcza przeciwko mieniu. Magistrat usiłował przeciwdziałać postępującemu zubożeniu za pomocą tzw. dodatków drożyźnianych dla urzędników i robotników, specjalne zapomogi wypłacano tez rodzinom, których żywiciele powołani zostali do armii, nie rozwiązywało to jednak sytuacji. Kolejnym palącym problemem władz miejskich było zapatrzenie mieszkańców w towary deficytowe – środki czystości, opał, ubrania, obuwie, meble. Wojna zahamowała też przyspieszające w 1913 r. i 1914 r. budownictwo mieszkaniowe, co objawiło się brakiem mieszkań. Na samym początku wojny sytuację utrudniał dodatkowo masowy napływ uchodźców, uciekających przed armią rosyjską. Pozytywny z kolei wydźwięk dla warunków ekonomicznych w mieście miało umiejscowienie w Elblągu w latach wojennych garnizonu. Innym pozytywnym zjawiskiem była rozbudowa kanału łączącego Nogat z rzeką Elbląg w latach 1913-14 oraz – dokonane już w latach wojennych częściowe pogłębienie rzeki Elbląg i wyprostowanie jej biegu. Poza tym przeniesiono Bibliotekę Miejską z jej dotychczasowej siedziby w budynku Gimnazjum do nowo wybudowanego i specjalnie przystosowanego budynku Am Neuen Lustgarten (1.10.1916). Mimo toczącej się wojny rozwój zauważalny był w elbląskim szkolnictwie - w 1917 r. powstała tzw. „Frauenschule” przy nadliceum (wcześniej Kaiserin-Auguste-Viktoria-Schule), radni zadecydowali też o utworzeniu kolejnej (czwartej) szkoły gospodarstwa domowego. Po wyjeździe z Elbląga Jaenicke zrobił świetlaną karierę – był m. in. prezydentem Wrocławia i Poczdamu, członkiem Reichstagu z ramienia Deutsche Staatspartei (1930- 1932) i doradcą rządu narodowego Czang Kaj-szeka z ramienia Ligi Narodów (1933-1936). Pod koniec lat czterdziestych i na początku pięćdziesiątych zajmował się kwestią uchodźców w Bawarii. W latach 1952-54 był ambasadorem Niemiec w Pakistanie, w latach 1954-58 w Watykanie.