Julius Levin - lekarz, pisarz i konstruktor skrzypiec

Prawdziwym człowiekiem renesansu można nazwać urodzonego w Elblągu 21 stycznia 1862 Juliusa Levina. Był on synem żydowskiego nauczyciela religii Isidora Levina. Uczęszczał do elbląskiego Gimnazjum, pobierając jednocześnie lekcje gry na skrzypcach. Po zdaniu matury studiował medycynę (w Berlinie, Rostocku i Królewcu). Po zdaniu państwowego egzaminu lekarskiego w 1886 prowadził przez pewien czas wraz ze swym bratem praktykę lekarską w Berlinie. Wkrótce do głosu doszły jednak zamiłowania literackie i artystyczne Juliusa Levina. Przez szereg lat pracował w Paryżu jako korespondent berlińskiej lewicowo-liberalnej gazety „Börsen-Courier”, poświęconej głównie kwestiom gospodarczym, a zwłaszcza sprawom giełdowym (Levin pisał jednak dla gazety również artykuły na temat literatury i sztuki). W tym czasie zaczął pisać książki oraz zajmować się konstrukcją skrzypiec.
W 1909 powrócił do Berlina, gdzie parał się dalej twórczością literacką, muzyczną (skomponowany przez niego kwartet skrzypcowy odegrany został w 1912 w berlińskiej Sali Beethovena) oraz budową skrzypiec, z czego głównie zasłynął. Ciekawostką jest fakt, iż Levin skonstruował skrzypce m. in. dla Alberta Einsteina oraz Marleny Dietrich.
W 1915 r. ukazała się powieść Levina Das Lächeln des Herrn Golubice-Golubicki, której akcja rozgrywa się w małym mieście w Poznańskiem przed pierwszą wojną światową (w dziele tym doszukiwano się podobieństw do twórczości innego związanego z Elblągiem pisarza – Hermanna Sudermanna). W 1919 wydano kolejne powieści Levina Zweie und der liebe Gott, osadzoną w środowisku gminy żydowskiej, której główny bohater - rabin nie potrafi pogodzić się z "niewłaściwym" ulokowaniem przez syna uczuć  oraz Die Großfürstin, obrazującąpełen intryg świat kamaryli na dworze cara Rosji u początku XX w. Jest on także autorem m. in. biografii Johanna Sebastiana Bacha.
W Berlinie utrzymał Levin ożywione kontakty ze środowiskiem artystyczno-literackim, m. in. z wywodzącym się także z Elbląga Paulem Fechterem, należał do współzałożycieli berlińskiej Orkiestry Lekarzy, uczęszczał na zebrania berlińskiego Towarzystwa Czwartkowego, na których dyskutowano na tematy związane z literaturą, muzyką i sztuką.
Po dojściu do władzy w Niemczech nazistów w 1933 r. Levin od razu zdecydował się na emigrację, zdając sobie sprawę z grożących mu z racji pochodzenia szykan. Skorzystał z zaproszenia belgijskiego domu królewskiego i udał się do Brukseli, gdzie belgijska królowa planowała założyć szkołę włoskiej konstrukcji skrzypiec. Plany te nie doszły ze względów finansowych do skutku, jednak Levin pozostał w Brukseli, gdzie zmarł 29 stycznia 1935 r. Zbudowane przez Levina dla Einsteina skrzypce, którymi sam zleceniodawca był zachwycony, są częścią kolekcji berlińskiego Muzeum Instrumentów Muzycznych. Pośmiertnie wydany został tomik z wierszami Levina.