Hermann Balk - tł. z Krollman Christian, Altpreußische Biographie, t. 1, Marburg/Lahn 1974

Balk (Balke) Hermann † Würzburg? 1239

B. wywodził się prawdopodobnie z dolnosaksońskiego rodu. 21. 9. 1223 pojawia się po raz pierwszy w dokumentach, wymieniany jako świadek. Wiosną 1230 r., po sfinalizowaniu przez traktat kruszwicki pertraktacji księcia Konrada Mazowieckiego z Zakonem Krzyżackim, Balk prowadzi pięciu rycerzy zakonnych wraz orszakiem na Prusy. Wiosną 1231 przekrocza Wisłę w pobliżu Torunia i podejmuje walkę z Prusami. 1232 odbudowuje zamek w Chełmnie, wiosną 1233 wznosi zamek w Kwidzynie. Następnie w celu zwerbowania rycerzy do walki z Prusami udaje się na Śląsk (19 czerwca jest we Wrocławiu). Późnym latem tegoż roku wyrusza wraz z polskimi książętami dzielnicowymi przeciw Pomezanom i zakłada miasto Kwidzyn. 28 grudnia w imieniu Wielkiego Mistrza Hermanna von Salzy nadaje Balk Toruniowi i Chełmnu przywileje lokacyjne, sankcjonujące obowiązujące odtąd w Prusach prawo. Przy tej okazji występuje jako „Magister Slavonie et Prussie”. W 1234 wznosi zamek w Radzyniu Chełmińskim jako twierdzę graniczną dla obrony przed Pomezanami. Miejscowość ta otrzymuje następnie od niego także przywilej lokacyjny. Zapewne za pośrednictwem Balka w kwietniu 1235 papież zezwala na połączenie się zakonu Braci Dobrzyńskich z Zakonem Krzyżackim. Akt ten potwierdzony zostaje jesienią odpowiednią umową zawartą przez legata papieskiego Wilhelma z Modeny z księciem Konradem Mazowieckim. W styczniu 1236 Balk nadaje arystokracie Dietrichowi von Depenow - pierwszemu znaczącemu niemieckiemu osadnikowi - ziemie, nazwane „małym Kwidzynem”. Współpraca z legatem Wilhelmem najwyraźniej nie zawsze układa się bezproblemowo, gdyż w maju 1236 papież zaleca temu ostatniemu, by przy rozstrzyganiu o sprawach kościelnych działał w porozumieniu z Balkiem i braćmi zakonnymi. Wiosną 1237 widzimy Balka w pochodzie w kierunku wybrzeża: na statkach „Pielgrzym” i „Friedeland” przedostaje się on w górę Nogatu aż do rzeki Elbląg, na brzegu której wznosi zamek. Morzem przybywają tam lubeccy mieszczanie i osiedlają się wokół twierdzy. W czerwcu marburska kapituła generalna mianuje Balka mistrzem krajowym w Inflantach. Późnym latem przedostaje się on tam wraz z 60 rycerzami i doprowadza do połączenia Zakonu Krzyżackiego z Zakonem Kawalerów Mieczowych. Na krótki czas powraca do Prus, w styczniu 1238 sprowadza do Elbląga dominikanów, których celem ma być nawracanie Prusów. Następnie prowadzi rokowania z królem Waldemarem, który rości sobie prawa do Estonii. 5. 06. 1238 w Stenby na Zelandii zawarty zostaje układ, który jednak nie zadowala braci w Inflantach. Latem Balk dowodzi wyprawą przeciw napierającym Rusinom i dociera aż do Isborska i Pskowa. Zimą udaje się do Niemiec, 13. 02. jest w Würzburgu. Prawdopodobnie krótko przed śmiercią składa swój urząd mistrza krajowego w Inflantach i Prusach.